อากาศร้อนอบอ้าว เท้ายังคงก้าวเดิน อนาคตที่ต้องเผชิญ ห่างเหินจากความทรงจำ ลมพัดวูบผ่าน กาลเวลาคือตัวกระทำ ทุกสิ่งทุกอย่างน่าขำ เมื่อดำเนินมาสุดทาง ก้อนเมฆร้องขับขาน อ่านหนังสือจนกระจ่าง พ้นไปอีกหนึ่งวันว่าง กางแขนโอบกอดตัวตน นกน้อยบินทั่วท้องฟ้า หนีเมืองบ้าศิวิไลของผู้คน ขอทานนั่งคุยกับความจน อดทนรอวันตาย เหลือเพียงความหวัง ฝังตัวเองใต้ผืนทราย หัวใจทุรนทุราย ขวนขวายไขว่คว้าอนิจจัง