เมื่อฉันถีบจักรยานผ่านทางไกลไปชายหาด

รัมณีย์

สองล้อเลื่อนด้วยแรงสองแข้งปั่น
ใจมุ่งมั่นถึงหาดที่ปรารถนา
ถีบเพลิน ๆ พอสุขใจในมรรคา         
คงไม่ช้าได้ถึงที่พึงใจ
ดวงอาทิตย์ใกล้อัสดงลงช้าช้า
แรงถีบก็แรงล้า..ว่าต้องไหว
จะถอยถอนกลางทางได้อย่างไร 
ถึงทางไกลก็มิใช่ต้องแพ้ทาง
ถีบต่อไปอีกนิดจิตตระหนก  
โอ้เอ๋ยอกมีฝูงหมาวิ่งมาขวาง
มันวิ่งเห่ากวดไล่ไม่ยอมวาง  
ต้องถีบอย่างสุดแรงแข่งสู้มัน
พอรอดพ้นคมเขี้ยวขบเฉี่ยวแข้ง  
ก็หมดแรงแกร่งกล้าเคยท้าฝัน
แต่..จะย้อนกลับไปอย่างไรกัน   
เมื่อเราปั่นมาถึงเกินครึ่งแล้ว
ละอายใจหากยอมย้อนแพ้ก่อนถึง         
รวมแรงใจเป็นหนึ่งแนบแน่แน่ว
ทะยานต่อถ้าไม่ท้อย่อมมีแวว
ได้ถึงยังหาดแก้วที่ต้องการ
ดวงอาทิตย์จวนอัสดงลงริมฟ้า
สองขากับหนึ่งใจร่วมใจผสาน
สุดท้ายถึงซึ่งหาดที่มุ่งมาน 
 แต่..หาดมิได้ตระการดังคิดไว้
เพราะดวงอาทิตย์มิดลาลับ 
จึงไร้แสงส่องจับคลื่นวับไหว
หาดมืดหมองแว่วเหมือนร้องไห้ไกล ๆ  
มาพ้องเสียงหัวใจร้องไห้ครวญ
ระหว่างที่ขี่มาหาน้อยนิด 
ประสบการณ์สอนชีวิตมีครบถ้วน
รอเพียงแสงอรุณส่องผ่องฟ้านวล 
ที่มุ่งหวังทั้งมวลย่อมสมจินต์