สองวิหค

วชรกานท์

อินทรีกางปีกกว้าง         เหนือฟ้า
โฉบเฉี่ยวบินคละคลา    หมู่แร้ง
มองสู่พสุธา                    แตกต่าง
อินทรีมองชีพยั้ง            ส่วนแร้ง ซากตาย
......................................................................
อินทรีกางปีกกว้าง         อยู่ท่ามกลาง นภาลัย
สอดส่าย สายตาไป        สุดแสนไกล ในทุ่งนา
หางู มาเลี้ยงชีพ             กระต่ายรีบ หลบถลา
หนูริง แลหนูนา             ต่างมองหา ที่ซ่อนกาย
นิเวศ ต่างพึ่งพา            เลี้ยงกายา ความหิวหาย
วันวัน พอเลี้ยงกาย       ที่เหลือได้ เลี้ยงลูกน้อย
อ้าปาก คอยรอถ้า           ป้อนเหยื่อหา คลายเหงาหงอย
ฉีกเหยื่อ ป้อนเนื้อกลอย ทั้งสองพลอย อิ่มอุรา
วิหค อีกพันธุ์หนึ่ง           กางปีกผึ่ง เหนือเวหา
ได้กลิ่น ระรินมา            พระพายพา มาแต่ไกล
ร่อนหา ซากสัตว์ตาย      ชีพวอดวาย ทั้งเก่าใหม่
กำจัด ให้หมดไป            พอเลี้ยงกาย ชีพดำรง
ชื่อแร้ง น่ารังเกียจ         ตัวน่าเกลียด ต่างจากหงส์
สัตว์โลก ต่างอยู่ยง          คงหน้าที่ กำหนดมา
มนุษย์ สัตว์ประเสริฐ      ยกตัวเลิศ เหนือปักษา
หน้าที่ ที่ให้มา                 เลือกมองหา ทางพอเพียง