** อนิจจาตัวเรา **

แก้วประเสริฐ

      **  อนิจจาตัวเรา  **
     ทุกวันนี้เปรียบได้คล้ายไม้ผุ
มิบรรลุเป้าหมายทำลายหวัง
ก่อกำเนิดหลากสิ่งไม่จริงจัง
ดั่งทรายพังครั้งก่อสร้างเจดีย์
      สิ่งที่หวังมลายไม่ล้ำเลิศ
ยากจะเชิดชูหน้าหาศักดิ์ศรี
เพียงแค่ปองสนองหม่นชีวี
ดุจสุรีย์แตกคงเป็นผงควัน
     โอ้ดาวเดือนยังส่งพะวงแสง
ราตรีแห่งรัตติกาลแปรผัน
ดั่งชีวิตหมั่นสู้เพียงละวัน
แสนปลุกฝันแค่สิ่งอิงชีวา
     ยากยิ่งหาผู้ใดเข้าใจได้
คิดฝันใฝ่ไม่กล้ามาสู่หา
ยิ่งคิดติดอยู่แห่งกาลเวลา
คงจะมาหัวร่อล้ออกดวง
     ดุจนกน้อยลอยฟ้าบินระลิ่ว
แม้นจะหิวยังสู้เพื่อสู่สรวง
สิ่งเรืองรองปองสิ้นใยยวง
มิลุล่วงความหมายในใจเรา
     ขาดคำนึงถึงพลังสู่กาลหวัง
มลายกำลังหวังไว้ให้อับเฉา
สูญสิ้นสิ่งทะลายได้เพียงเงา
จึงสู่เฝ้าหลงใหลในเลือนราง
     โอ้ชีวิตของฉันต้องฝันเสมอ
แสนละเมอรำพันหมั่นสะสาง
จินตนาสร้างไว้คล้ายเลือนราง
เพื่อระหว่างเพ้อเจ้อเผลอลืมตน
     อนิจจาตัวเรารวดร้าวชีวิต
เสมือนลิขิตฝากลงตรงสับสน
มีสิ่งคิดความอ่านนั้นประปน
เปรียบคล้ายฝนทั่งผุแสนกู้คืน.
   ***   แก้วประเสริฐ.   ***