ยังรออยู่

ป้าแช่ม

.       หนาวหายกลายสู่ร้อน  แล้วเอย
ระย่อรอเหมือนเคย             คาดได้
หวังรื่นชื่นชมเชย               ชิดพี่    นี้เอย
เหลือแต่แค่หวังไว้          หวั่นร้าง อย่างเคย
        ปวงใบไม้หล่นพลิ้ว      ปลิวลม
กวัดแกว่งแรงระดม             ดิ่งพื้น
ดังอกตกตรอมตรม            ขมขื่น   ฝืนเอย
เมื่อไหร่ได้กลับชื้น            เช่นครั้ง ดังเดิม
         จิตคนทนอยู่ได้       ไฉนฤๅ
เคียงคู่อยู่นั้นคือ              เคลิบเคลิ้ม
จักถอยปล่อยนะหรือ      เรื่องยาก  มากเอย
หลงซ่านหวานหยาดเยิ้ม    อยู่แท้ แน่นอน
         ภาพนั้นมันรับรู้      เรื่องราว
นัยบ่งคงถึงคราว               คลาดแคล้ว
กระซิกหยิกหยอกสาว       แสลงติด  จิตเอย
หดหู่อยู่แห้งแห้ว              ห่อห้วง  ดวงหทัย
         จากวันนั้นที่รู้         ดูมา
จึงห่างร้างพี่ยา                 อย่างนี้
ครวญคร่ำร่ำไห้หา       ห่อเหี่ยว   เปลี่ยวเอย
ไม่กลับลับเลี่ยงลี้             หลบเร้น  เช่นเคย
         ผันแปรแน่นักแล้ว    โลกลวง
ลมพัดปัดใบควง                  ร่วงต้น
โอ้หักรักแสนหวง             หล่นหลุด  ทรุดเอย
โอ้อกตกฟกซ้น                ซบเศร้าเหงาหงอย
        สายหยุดหยุดกลิ่นแล้ว เลยกลาย
บ่งสื่อคือความหมาย            หมดสิ้น
ระรื่นชื่นจางหาย            วายว่าง  ร้างเอย
ยังรักสักเสี้ยวชิ้น            ชาตินี้  มีฤๅ
         ลมเอยเลยลับแล้ว   หรือไร
ลมส่งหลงลอยไป            ลับลี้
คงปลดหมดเยื้อใย       สายสวาท  อนาถเอย
ลืมหนึ่งซึ่งคนนี้            นั่งละห้อย  คอยรอ