ในเสียงสายลมไหว

ไม้หอม

ตะวันลับจับขอบฟ้าพาหมองหม่น
ภูเขาล้นพ้นเมฆากว่าเอื้อมถึง
ธาราใสไหลผ่านกาลรำพึง
สายลมซึ้งบอกลาป่าพงไพร
ตะวันลับขอบฟ้าพาอ่อนแสง
ภูเขาเล่าแข็งแกร่งกลบหวั่นไหว
ธาราเล่าไม่ไหลย้อนอ้อนวอนใคร
สายลมไหวไกวผ่านกาลเวลา
ณ เบื้องหน้าธาราสุดฟ้าใส
ณ เบื้องหน้าทิวไพรให้เหว่ว้า
ณ เบื้องหน้าภูพานสุดปลายตา
ณ เบื้องหน้าลมหว้าเหว่รำไร
ตะวันลับขอบฟ้าพาอ่อนแสง
ตะวันรอนอ่อนแรงให้หวั่นไหว
ตะวันสาดแสงเศร้าให้เหงาใจ
ตะวันลับฟ้าใหม่ให้เจอกัน
ภูเขาล้นพ้นเมฆาให้เอื้อมถึง
ภูเขาอยู่เฝ้ารำพึงถึงไหวหวั่น
ภูเขาสูงเกินกว่าจักฝ่าฟัน
ภูเขายังยืนอยู่มิรู้วาย
ธาราหลั่งไหลผ่านกาลสมัย
ธาราหลั่งจากไปให้ไกลฝัน
ธาราหลั่งจากผืนป่าผาตาวัน
ธาราหลั่งสิ้นผูกพันวันเวลา
สายลมเอยเหยร่ำพร่ำลมสาย
สายลมเอยอย่าเปล่าดายให้ห่วงหา
สายลมเอยอย่าทอดทิ้งกลิ่นปทุมมา
สายลมเอยข้าวอนว่าอย่าจากจร
อยู่กับข้าก่อนได้ไหมตะวันจ๋า
ภูเขาเอยอย่าเหว่ว้าข้าออดอ้อน
ธาราเอยไหลคืนมาข้าอาวรณ์
สายลมเอ๋ยกลับมาก่อนข้ารำพึง
กลับมาฟังความนัยหัวใจข้า
กลับมารับรู้ว่าข้ายังซึ้ง
กลับมาอยู่เคียงข้างอย่างรำพึง
กลับมารับข่าวหนึ่งจากคนไกล