เธอคนดีศรีธัญญา...

บนข.

ยิ้มยิ้มยิ้ม ยิ้มยิ้ม ยิ้มยิ้มยิ้ม          เธอจิ้มลิ้มพริ้มพักตร์มีลักยิ้ม
ฉันหลงไหลนงลักษณ์ตรงพักตร์พริ้ม  แก้มเต็มอิ่มยามเธอเผลอยิ้มมา
ยิ้มเธอเป็นเช่นแสงอาทิตย์ส่อง     งามผุดผ่องส่องใจให้เจิดจ้า
ยิ้มเธอเช่นแสงทองของจันทรา      ที่ส่องฟ้างดงามยามราตรี
ยิ้มยิ้มยิ้ม ยิ้มยิ้ม ยิ้มยิ้มแย้ม   เธอแต่งแต้มเติมใจให้สุขี
แม้บุปผามาลัยอันใดมี            ต้องเอนหนีหน้าหลบพบยิ้มเธอ
อันแสงแดดหยุดแผดรัศมี      สายนทีหยุดหลั่งด้วยพลั้งเผลอ
สายลมหยุดพัดไกวใจละเมอ   แค่เพียงเธอเอียงอายปรายยิ้มมา
ยิ้มยิ้มยิ้ม ยิ้มยิ้ม ยิ้มบ่อยบ่อย   รอยยิ้มร้อยใยรักสิเนหา
ฉันยิ้มได้แม้ตรมขมอุรา           ยิ้มทุกคราวคราสบพบภัยพาล
เธอสอนฉันให้ยิ้มกับก้อนหิน   แหล่งน้ำรินห้วยหนองคลองละหาน
กับสายลมแสงแดดแผดเผานาน ฉันเจือจานยิ้มย่องผุดผ่องใจ
ยิ้มยิ้มยิ้ม ยิ้มยิ้ม  ยิ้มกันเถิด   ยิ้มก่อเกิดไมตรีที่สดใส
ฉันจึงยิ้มยิ้มได้ไม่อายใคร      ยิ้มเรื่อยไปทุกวันไม่หวั่นเลย
ยิ้มยิ้มยิ้ม ยิ้มยิ้ม ยิ้มยิ้มยิ้ม     เธอจิ้มลิ้มพริ้มพักตร์รักจริงเหวย
หากฉันรักรักใครที่ไหนเอย   ขอเฉลย นามเธอนี้ ศรีธัญญา....