::ชีวประวัติบุคคลไม่สำคัญ::

ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์

1. ฯพณฯ อารมณ์ดี   เป็นนายกรัฐมนตรีคนใหม่
    มองเห็นเหตุประเทศใด   ไม่ใส่ใจคนไม่สำคัญ
    เห็นแล้วท่านหัวร่อ     ว่าเออนี่แหละหนอกุญแจนั่น
    กุญแจไขจากปัจจุบัน   สู่อนาคตอันรุ่งเรือง
2. ท่านจึงจารถ้อยคำ       อ่านสนุกอย่างลำนำเฟื่อง
    หมายให้ปัญญาประชาประเทือง  คนไม่สำคัญเต็มเมืองมีคนใส่ใจ
3. คนแรกที่เขียนถึงคือนายสอ       คนหนุ่มรูปไม่หล่อร่างใหญ่
    ผิวคล้ำถึงดำเมี่ยม         ถนัดงานจนเจียมกับจอบไถ
    ไถดะ แปร และดะ                ไม่ดักไถกระทั่งพระแบบไผ
    ที่ตั้งด่านสะดวกดี                   รีดไถประชาชีผู้ยากไร้
    นายสออุตสาหะ                     แต่ไม่พอกินนะเชื่อหรือไม่
    ใครไม่เห็น ฯพณฯ เห็น        คอยติดตามประเด็นต่อไป
------------------------------------------------------------------------------------------
สอปลูกมันสำปะหลัง แลกข้าวสารทีละถังกินยาไส้ (กลอนหัวเดียว)
หัวมันสี่ห้าหัว   แต่ก่อนหนักปานวัวยกบ่ไหว
ตอนนี้หัวเล้กเล็ก  เท่ามันเทศแขกเจ็กงงกงันใหญ่
ว่าทำไมปลูกกันอยู่   ก็เมื่อคนเขารู้ว่าพืชไร่
พวกนี้ทำลายดิน    ความอุดมมีแต่จะสิ้นลงไป
สอบอกให้ปลูกหยัง   ที่มันได้กะตังสิปลูกให้
ปลูกข้าวยังซื้อข้าว    ปลูกเรือนบ่มีแม้เล้าจะอาศัย
ดินดอนในดงด่าน  แค่แมวดิ้นก็เป็นดานปานอะไร
หัวมันรีบจะลีบ   เห็นมันแล้วมันบีบหัวใจ
ขุดมันขายไปซื้อข้าว  ต่อชีวิตให้ยาวยืดออกไป
ก่อนนี้สอก็เก่งนา  เก่งทั้งปุ๋ยทั้งยาแกลลอนใหญ่
เกษตรเขาส่งเสริม  ให้ทิ้งแบบเดิมเดิมทำแบบใหม่
ปลูกข้าวหมายเอารวย  แต่ที่สุดก็แทบม้วยแกมหมองไหม้
โรคข้าวเคล้าโรคคน  ยิ่งเจ็บก็ยิ่งจนจนยางไหล
ขายข้าวรักษาแขน  เกิดหนี้สินถึงแสนขึ้นจนได้
สอโซอกอักเสบ  ซมซานปานบาดเจ็บตรงขั้วใจ
เพื่อนสอนับถึงซาว  ชวนขึ้นภูเอื้อมดาวเพื่อวันใหม่
เลิกนามาปลูกมัน   ปีแรกอัศจรรย์ปานเทพให้-
พรเพื่อจะพ้นทุกข์  ก็ขยายแดนปลูกมันกันใหญ่
หักล้างและถางพง  ตัดไม้ใหญ่น้อยลงเพื่อเอาไร่
พอมันจะพอหนี้   ราคามันก็ตกซีเอ๊ะปีไหน
ฝรั่งซื้อมันเลี้ยงม้า  คนปลูกมันเหมือนหมาเลยว่าไหม
ขว้างมันใส่หัวหมา  มันแพงกว่าขี้ม้าก็หาไม่
ขายมันมึนกลับมา   เอาไปซื้อน้ำปลาน้ำตาไหล
ได้น้ำปลาขวดเท่าก้อย  เหยาะลงแจ่วจิ้มอร่อยพอกินได้
หมดมันก็หมดข้าว   เรื่องของสอยังอีกยาว โปรดอดใจ
4.ตอนที่สอต้องสูญนา  ลุงป้าน้าและอาหาอยู่ไม่
ทุกคนอยู่บนสวรรค์  ป่วยด้วยโรคอะไรนั้นจำไม่ได้
เจ็บขาและเจ็บหัว  และก็เจ็บทั่วตัวแถมมีไข้
บ้างก็ว่าไข้ฉี่หนู   แต่สอบอกว่ากูว่าไม่ใช่
อาการมันเหมือนง่อย  เปลี้ยลงทีละน้อยแล้วหลับไหล
ไหลตายแหละเขาว่า  โรคสำหรับบรรดาประชาไทย
ที่เจ็บจนและข้นแค้น   ทั้งๆ ที่เขาแสนจะมีไฟ
ไฟความอุตสาหะ  แต่ยังจนเออวะ  เพราะอะไร
5.ฯพณฯเขียนแล้วยิ้ม  (กลอนสุภาพ)
วงหน้าเอิบอิ่มนั้นผ่องใส
บางทีหมายเหตุประเทศไทย
จะเหมือนหมายเหตุใหญ่ในลาติน
ทุกคนดูขยันแต่ทุกข์ยาก
ประเทศมั่งคั่งมากด้วยทรัพย์สิน
คนเป็นแสนเป็นล้านไร้อันกิน
สุดท้ายสูญที่ดินเร่ขายแรง
ฯพณฯ อมยิ้มอยู่คนเดียว
นึกภาพสอซีดเซียวทุกหัวระแหง
นี่ไงไทยแลนด์แดนทองแดง
มีจุดแกร่งตรงคนยากมากนี่ไง
ฯ
-----------------------------------------------------------------------------------