อุแว้ร้อง ตอนแรกเกิด สุดประเสริฐ เกิดเป็นคน โอ๊ะโอ๊ย ลำบากล้น ยามเจ็บป่วย ทรมาน หย่อนยาน ยามแก่เฒ่า ฝากความเศร้า ละสังขาร คนหนึ่ง ก็แค่นั้น แล้วทำไม วุ่นวายเกิน ให้เพลิน ยามคงอยู่ เพลินอย่างรู้ ในก้าวเดิน อย่าปิด ตาเพลืดเพลิน คนรอบข้าง จักวุ่นวาย หัวใจ ให้รู้ยั้ง ความคาดหวัง ให้รู้หมาย พอเพียง เพียงเท่าใด ไม่เป็นแค่ คนๆหนึ่ง
ห่อหมก 20 พ.ย. 2550 15:48 น. - ID 109788 
881
2
0
20 พฤศจิกายน 2550 16:03 น. - comment id 791132
แค่คนเพียงหนึ่งคน ยังสับสนและวุ่นวาย ผู้คนที่มากมาย จึงมากเรื่องเปลืองเวลา เพลินใดอย่าให้ทุกข์ เพลินแล้วสุขเพลินเถิดหนา เพลินใดให้โศกา พาทุกข์ถมระทมทรวง รู้ยั้งเพียงครั้งหนึ่ง เป็นจุดซึ่งเริ่มทั้งปวง ต่อไปทุกข์ใหญ่หลวง ห่างไกลแน่...แม้ยั้งตน.. แวะมาทักทายก่อนกลับบ้านค่ะ
20 พฤศจิกายน 2550 17:39 น. - comment id 791155
เตาะแตะ ต้วมเตี้ยม เต่งตึง โตงเตง...
20 พฤศจิกายน 2550 18:17 น. - comment id 791170
แวะมาชื่นชมบทกลอน.. บทกลอน...ทำให้หยุดคิดนะ.. คิดไรน่ะหรอ.. ไม่รุ๊.. *** รู้แต่ว่า.. คิดถึงค่ะ. คริคริ ***
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
