ว่างเปล่า นั่งเงียบ-เงียบเหงา-เหงาที่นี่ ที่แห่งนี้ที่เราเคยรวมสร้างทางแห่งฝัน วันนี้เศร้าสร้อยไม่เหลือไว้แม้ร่องรอยความเกี่ยวพัน เงียบงันจนไม่เหลือเค้าความจำได ถนนสายเดิมที่เคยผ่าน ดูรกร้างชอบกลนะรู้ใหม ต้นไม้ใบหญ้าที่เคยออ้ล้อลมยามผ่านไป บัดนี้เหลือเพียงซากต่อทิ้งไว้ให้ได้ชม ร่มคันเดิมดูไร้ค่าหมดความหมาย เหล่าหนังสือมากมายก็ไม่อาจสร้างความสุขสม ดนตรีที่เคยฟังแม้มันจะยังคงรื่นรมณ์ แต่ไม่อาจขับไล่ความขื่นขมให้จางไป ตรงนี้จึงมีแต่ความว่างเปล่า คอยอยู่เป็นเงาไม่ไปไหน อยู่รอบ-รอบตัวไม่เคยห่างกันไกล แทรกซึมอยู่ในซอกหลืบหัวใจในทุกอณู
9 พฤศจิกายน 2550 15:41 น. - comment id 785820
เพราะและโดนใจมากคะ เอาใจพิมไปนั่งเขียนหรือป่าวนี่
9 พฤศจิกายน 2550 15:42 น. - comment id 785822
ทำไมอ่านแล้วมันเหงาวังเวงได้ใจแบบนี้หนอ ทุกความว่างเปล่าจะมีเงาของคำว่าเดียวดาย แอบมาแซวเล็กๆ..ค่ะ
9 พฤศจิกายน 2550 16:11 น. - comment id 785861
ลองเปลี่ยนสถานที่สิคะ...อาจจะดีขึ้น...
9 พฤศจิกายน 2550 20:43 น. - comment id 786023
อ้างว้างว่างเปล่าเหงาจับจิต ความนึกคิดติดขัดสับสน เหม่อมองสองตาแววกังวล หมองหม่นค้นคิดถึวสิ่งใดกัน ความเหงากับความเงียบเกิดวังเวง
9 พฤศจิกายน 2550 21:00 น. - comment id 786041
เหมือนโลกใบนี้จะว่างเปล่า ทั้งที่มีใครเขาอยู่กันหลากหลาย แต่ทำไม...ไม่รู้ความเดียวดาย จึงย่องมาทักทาย...โดยเราไม่ได้ทันระวัง จนเกิดอาการเหว่ว้า และติดตามมาด้วยอาการความผิดหวัง ซึ่งเป็นตั้งแต่เธอลาจาก...และฝากความจังงัง ว่าให้อยู่โดยลำพัง...เพราะเธอยังมีใครอีกคน เจ็บเมื่อยังนึกถึงอดีต เหมือนดั่งโดยมีดกรีด..ทั้งใจก็สับสน ทำไมนะ...ทำไม...ไม่เป็นฉัน..ที่เธอนั้นให้กมล หรือเพราะสวรรค์เบื้องบนจะดลจิตใจเธอ แต่อย่างไรไม่อาจรู้ได้ รู้แต่ความเดียวดายทักทายสม่ำเสมอ อยากจะตัด...อยากจะลบ..แต่ก็ยังพบเจอ หรือว่าจะต้องเสนอ...ให้กลายเป็นเพื่อนเกลอของหัวใจ ไม่ว่างเปล่าแล้วน๊า นี่ไง มานั่งเป็นเพื่อนทั้งคน ว่างได้ไงหละ จริงไหม
10 พฤศจิกายน 2550 10:25 น. - comment id 786282
ในความว่างเปล่าก็มีประโยชน์นะครับคุณจันทร์ไร้เงา มองดูใกล้ๆตัวสิ
10 พฤศจิกายน 2550 15:45 น. - comment id 786498
ที่ตรงนี้..ช่างว่างเปล่า.. เงียบเหงา..ไร้การเคลื่อนไหว.. ที่ตรงนี้..เหม่อมองไป..ไม่เจอใคร.. มีแค่เพียง..ความเดียวดาย..และเงียบงัน.. *** คริคริ..ขอแจมมั่ง..แบบมั่ว ๆ อย่าว่ากันนะคะ ***