จำใจต้องจำนำด้วยจำเป็น

ปราณรวี

เปิดเทอมเยี่ยมกรายมาใกล้แล้ว
แม่ใจแป้วกระเป๋าแฟ่บแอบทอดถอน
ค่าใช้จ่ายคงหลายพันทุกขั้นตอน
เมื่อคราวก่อนจ่ายไปยังไม่ลืม
ทั้งค่าเทอมเสื้อผ้าสารพัด
มีจำกัดเก็บไว้ใช่ปลาบปลื้ม
หลายคราครั้งยั้งใจไม่หยิบยืม
น้ำตาซึมขัดสนก็ทนเอา                               
ทั้งคนโตคนเล็กเด็กตัวน้อย
ค่าใช้สอยไล่เรียงไปเคียงเขา
ยิ่งเรียนสูงก็พูนเพิ่มเหมือนเติมเงา
ภาระเบาลงนิดเมื่อปิดเทอม
เปิดกระเป๋าออกนับเงินพับไว้
ค่อยลูบไล้ ถ้วนถี่ นี่เงินเสริม
เก็บสำรองเอาไว้ใช้ต่อเติม
เมื่อเปิดเทอมต้องจ่ายหลายภาระ
ลูกคนโตค่าเทอมเพิ่มห้าหน่วย
คนเล็กด้วยของใช้จิปาถะ
คงมากเกินที่แม่มีเสียแล้วนะ
โอคุณพระ! ทำอย่างไรให้พอดี
หวนนึกถึงเพื่อนเก่าเราเคยพึ่ง
หลายคราซึ่งช่วยไว้ให้สุขศรี
แม้คราวยากฝากความหวังที่ยังมี
ต่อชีวียามจนขัดสนเงิน
จึงแง้มตู้เปิดเอากระเป๋าน้อย
มีสายสร้อยเส้นเขื่องลายเครื่องเขิน
ดูเก่าคร่ำดำไปนิดพิศพอเพลิน
ขัดกับเงินได้เท่าไรไม่อาจรู้
พอตกสายบ่ายหน้ามาตรงนี้
สถานที่เพื่อนหนอรอเราอยู่
หยิบสายสร้อยออกไปให้พิศดู
วอนหลงจู๊ช่วยทีตีราคา
ขอต่อรองนิดหน่อยไม่ค่อยขัด
เขียนใบนัดไถ่คืนชื่นหรรษา
เมื่อเสร็จสรรพรับเงินเดินออกมา
ให้สัญญาเชื่อได้ในน้ำคำ
แม้หดหู่เพียงใดไม่อยากคิด
ทางชีวิตขมขื่นสู้กลืนกล้ำ
เงินไม่พอ..แก้ปัญหาฝ่าระกำ
จำใจต้องจำนำด้วยจำเป็น