** สิ้นแสงตะวัน **

แก้วประเสริฐ

                 **  สิ้นแสงตะวัน  **
      ตะวันครั้นแลลับ            หยุดเสียงขับเคยพร่ำขาน
บุบผาหยุดเบ่งบาน              หัวใจฉันเศร้าทรวงใน
นกน้อยเรียงร้อยคู่               พิศมองดูยากแจ่มใส
วาดหวังรุ่งเรืองไกล             ปราชญ์วิไลใยลับลา
     ต่อนี้ยากจะเหลือ              สิ่งจุนเจือพระศาสนา
ครั้งเพียรหมั่นวิชา                 เคยนำมาใฝ่หมายปอง
ดับแล้วแสงโคมสิ้น                ผุดผ่องถวิลถิ่นละออง
แสงธรรมล้ำเรืองรอง              แตกลอยฟ่องดับสิ้นไกล
     ยากแท้ในยุคนี้                 หาใครที่มาเฉิดฉาย
เปล่งปลั่งธรรมวินัย                ให้เกรียงไกรได้บ่มี
คงแฝงแหล่งสมบัติ                 สอนวิบัติน่าบัดสี
โน้มน้าวเฝ้าโลกีย์                   ผ้าเหลืองนี้จนมัวเมา
     อ้างธรรมมาพร่ำพรื้อ           จนระบืองมงายเขลา
ศาสนาคงเหลือเงา                    สีเหลือเฝ้าห่อคลุมกาย
พรายดำที่กลัวหด                      กลับถูกปลดเปล่งเฉิดฉาย
คนนำธรรมละลาย                     เหลืออะไรให้หมายคิด
     สองปราชญ์ที่เคยหวัง            เหลือหนึ่งยังเปล่งเฉิดฉินท์
บัดนี้กลับล่วงริน                         คงหมดสิ้นถิ่นแสงทอง
อาลัยเป็นยิ่งนัก                          หวังประจักษ์ปราชญ์รุ่นสอง
เพื่อนำสิ่งเรืองรอง                      ให้ผุดผ่องเด่นตระการ
     แม้นรู้เป็นอนิจจัง                   ยากจะหวังมาขับขาน
นำธรรมให้เบิกบาน                     นมัสการด้วยใจจริง
ตะวันครั้นลาลับ                            ย้อนหวนกลับแนวระวิง
ความหวังหากเป็นจริง                   เปลี่ยนทุกสิ่งย้อนคืนมา
     เสียดายหัวใจเศร้า                    เหลือเพียงเงากับตำรา
ทิ้งไว้ให้ค้นคว้า                              ฝากวิชาเป็นบทเรียน
ธรรมชาติมาสอนจิต                       ดุจชีวิตที่ขีดเขียน
เต้นไว้ในกงเกวียน                         หากไม่เพียรแสนเสียดาย
     ชีวิตทั้งชีวิต                               ปราชญ์ลิขิตแสนมากมาย
ปลวกกินสิ้นละลาย                          ก็อย่าหมายในแสงทอง
วิวัฒน์กาลต่อไป                              อย่าเมินไซร้ช่วยครรลอง
ประกอบสิ่งสนอง                             สมเป็นศิษย์เพื่อศาสดา.
                            ***   แก้วประเสริฐ.  ***