กอดความเหงาเอาไว้แนบอก

ยังเยาว์

ความเหงา...
เจ้าคงเหงาเหมือนกันเช่นนั้นไหม
จึงเสาะหาสักใครยามไหวหวั่น
บอกเป็นนัยเคียงข้างไม่ห่างกัน
ผลลัพธ์พลันกลับเพี้ยนเปลี่ยนเจตนา
มิมีผู้ต้องการจะพานพบ
ต่างหลีกหลบเร้นตัวกลัวคบหา
ฝากถ้อยคำรังเกียจเหยียดนานา
ว่าเหงาพาทุกข์เศร้าเข้าโจมตี
เหงาพิสูจน์คุณค่าว่าทนไหว
ถึงร้างไร้อยู่ลำพังหวังล้นปรี่
เจ้ามิเคยส่งสาส์นให้อย่างไมตรี
ถึงนาทีจากไปไม่ตอแย
ผ่านคืนเศร้าร้าวล้นจนวันนี้
เพราะเคยผ่านนาทีมีรอยแผล
พ้นคำคนทนได้เพราะไม่แคร์
ที่เคยแพ้ยืนต่อไม่ท้อเลย
ซบเศษเศร้าร้าวรานอันซ่านลึก
ทิ้งผลึกทรมานจงผ่านเฉย
แล้วกอดฉันให้อุ่นอย่างคุ้นเคย
มิต้องเอ่ยสักคำซ้ำรอยใจ
ยิ้มรับเจ้าทั้งน้ำตาอีกคราครั้ง
เพื่อเป็นดั่งเพื่อนร่วมปันความหวั่นไหว
ไม่เจ็บปวดอีกแล้วตรงแนวใจ
แม้นทุกข์ใดเหว่ว้ามาแบ่งเบา
ขอกอดเจ้าเยี่ยงมิตรผู้ชิดใกล้
ประคองไว้ทุกยามของความเหงา
แบ่งไออุ่นเบาบางโอบร่างเอา
ให้รู้เรามีกันวันเดียวดาย
เข้ามาเถิดความเหงาหากเศร้านัก
มาทายทักร่วมทางก่อนจางหาย
จะโอบกอดอิงร่างข้างข้างกาย
เมื่อเหงาคลายค่อยพรากลาจากกัน