ก่องกิก

31 สิงหาคม 2550 18:52 น. - comment id 747168

อันบทกลอน วอนจากใจ ในความคิด
ใช่เบือนบิด จิตใจ ให้หลอกหลอน
แค่อยากมา ว่าสีสัน ใช่บั่นทอน
ให้อ่านกลอน แล้วสุขใจ ไม่ทุกข์ตาม
ผ่านเข้าไป ในบ้านไหน ให้โศกเศร้า
มีเรื่องเร้า เคล้าน้ำตา มาล้นหลาม
จึงพึงมี เจตนา ว่าบทความ
ให้ติดตาม คลายเหงา เศร้าล้นทรวง
ทำเช่นนี้ นี่หรือ คือสิ่งผิด
ก็เลยติด อยู่ที่ใจ ใคร่แหนหวง
จึงน้อยใจ ขอจากไป ไม่เห็นดวง
ยอดพุ่มพวง ดวงฤดี มณีจันทร์

ศรรกรา

31 สิงหาคม 2550 18:55 น. - comment id 747172

น้องพารา.....
     งานศิลปะ  ไม่มีใครสามารถชี้วัดความถูก
ผิดกันได้หรอกจ้ะ   งานเขียนก็เช่นกัน ถือว่า
เป็นศิลปะแขนงหนึ่ง  มันเป็นความคิดของคน
แต่ละบุคคล  คนที่เค้าตำหนิงานของผู้อื่น  ก็ใช่
ว่างานของเค้าจะดีนะจ้ะ  พี่อย่าทิ้งพี่ไปเลย  
เรามาอยู่ป่วนเป็นสีสันบ้านกลอนกันต่อเถอะจ้ะ

 (¯`°.¸♥♥¯`°ศรรกราหน้าทะเล้น°´¯♥♥¸.°´¯)  

พิมญดา

31 สิงหาคม 2550 18:58 น. - comment id 747176

อย่าคิดมากน๊า
จายเย้นคะ..เราก็ไม่ต้องไปสนใจหรอกคะคุณพาราเจ้าของเวปเขาจาเสียใจนะคะ
น๊านาๆๆๆอยู่ต่อเหอะคะ
ไม่มีอะไรที่จะต้องกลัวนี่คะพิมจังเอง
ก็ไม่ได้เก่งอะไรแถมแต่งไม่ดีเลย
ยังอยู่(แบบรักทุกคน)ที่อยู่ที่นีนะคะ
อย่าไปไหนเลย

นายธนา

31 สิงหาคม 2550 18:59 น. - comment id 747177

อย่าคิดมากไปครับ...
บ้านกลอนเป็นของเราทุกคน
จะจากไปไหนอ่า..ไม่ให้ไป

Darkness_Hero

1 กันยายน 2550 02:00 น. - comment id 747194

To มณีจันทร์ + ยาแก้ปวด + อาราเล่

อย่าไปใส่ใจกับความใจแคบของเขาเลย.... 
ปล่อยเขาอยู่กับโลกแคบๆที่เขาสร้างขึ้นเถอะครับ

พวกเราชาวกวีแต่งกลอนกัน 
ก็เก่งบ้าง ไม่เก่งบ้าง แนวนั้นบ้าง แนวนี้บ้าง
เป็นตัวของตัวเอง สู้ๆ อย่าไปแคร์ครับ

เพื่อนๆยังอยู่... 
สังคมยังอยู่...
พวกเรายังคงอยู่... 
อย่าไปจากที่นี่เลยครับ

ผู้หญิงมือสอง

31 สิงหาคม 2550 20:14 น. - comment id 747235

เพื่อนเราเป็นไรไป

อย่าไปดิไม่งั้นไปด้วยนะ 

white rose.

31 สิงหาคม 2550 20:19 น. - comment id 747245

กลอนทุกกลอนเราเรามาจากใจ..ค่ะ

เขียนได้ไม่ต้องกลัวค่ะ..

เก็จถะหวา

31 สิงหาคม 2550 21:47 น. - comment id 747266

จะลากันขอร้องว่าอย่าหุนหัน
ทุกคืนวันเคยสนุกคุยสุขสม
หยอกล้อเล่นด้วยรักกันเกลียวกลม
ด้วยคารมกลอนกานท์หวานกวี

แม้จะแต่งแรงไปใช่ขัดข้อง
ขอน้องน้องเห็นใจในหมู่พี่
สามสาวจากบ้านกลอนเหงาเลยซี
ฟังดีดีก่อนนะอย่าวู่วาม

หรือเข้าใจอะไรกันผิดผิด
หรือว่าคิดมากไปวัยรุ่นห่าม
อ่านกลอนบอกปัญหาในเนื้อความ
ไม่ประณามใครหรอกบอกแค่เตือน

เพียงแต่มีเหตุวุ่นวายอาจหลายเรื่อง
การขุ่นเคืองน้อยใจในหมู่เพื่อน
เป็นนักกลอนอ่อนไหวใจสะเทือน
ให้ลืมเลือนเสียเถิดหนากลับมาไว

วัน สองวันกลับมาใหม่นะ  ลาทีอย่าลาก่อน

รักน้ำใจ  อาลาราเล่  พารา  และแม่มณีจันทร์นะจ้ะ

bananaleaf

31 สิงหาคม 2550 22:19 น. - comment id 747273

 เด็กน้อยที่น่าตี..นี่ถ้าว๊ากออนไลน์ได้จะทำทันทีที่เห็นกลอนนี้ 

อยากจะตีเด็กน้อยเป็นหนักหนา
ใยไม่เชื่อคำป้าที่พร่ำสอน
นั่นแค่เพียงอารมณ์คมคำกลอน
กล่าวเว้าวอนไปทั่วจะกลัวไย

หากกับข้าวมีเพียงอย่างช่างน่าเบื่อ
มีหลากเหลือหลายรสยากอดไหว
ใครเขาเห็นอยากหม่ำอยู่ร่ำไป
อย่าน้อยใจเลยน้องจงตรองดู

แนวกลอนของแต่ละคนก็แตกต่างกันออกไปนะ...เพราะแต่ละคนมีแนวความคิดและ"ประสบการณ์" ที่แตกต่างกัน
แต่คิดบ้างมั้ยว่าบางครั้งในคำกลอนนั้นก็เสแสร้งกันได้..กลอนที่สื่อออกมาหาใช่เป็นสิ่งที่ตัดสินว่าคน ๆ นั้นต้องมีอุปนิสัยไปตามแนวกลอนนั้นก็ได้นี่นา
เจตนาในการสื่อความหมายในกลอนของเราเป็นเช่นไร...คงไม่มีใครมารับรู้ดีเกินไปกว่าเราแน่นอน
ทำไมเราไม่แสดงให้คนอื่นเขาเห็น thought ใน theme ของเราล่ะ  นี่คือสิ่งที่พี่คิดนะมันอาจจะแตกต่างไปจากความคิดของน้อง ๆ แต่ในเมื่อเราคิดที่จะฝึกทักษะในการเขียนกลอนเราก็ควรจะเปลี่ยนแนวการเขียนกลอนของเราได้ให้มีหลากหลาย

และที่สำคัญเราเขียนกลอนเพื่อสนองอารมณ์คนอื่นหรือ ???

การที่เราได้สามารถมาพบและรู้จักกันได้แม้จะอยู่ในต่างถิ่นต่างที่เนี่ยะ..มันเป็นสิ่งมหัศจรรย์นะ...และการที่ทั้งสามคนจะก้าวทิ้งหญิงแก่ ๆ อย่าง "ป้ารพี" ไปมันก็สะเทือนอารมณ์คนแก่อย่างป้าไม่น้อย

ไม่มีใครสามารถทำร้ายจิตใจเราได้ถ้าเราไม่ยินยอม...จริงมั้ย..ถ้าใจเราไม่ยอมซักอย่างใครหน้าไหนก็ทำร้ายจิตใจเราไม่ได้เชื่อป้าแก่ ๆสักครั้ง...อย่าให้ป้าไข้กลับซิจ้ะ..

รักเสมอนะ..ป้าคงเหงาถ้าน้อง ๆ ไป..กลอนป้าก็คงจะเศร้าอยู่เหมือนเดิม...

อารีณา

1 กันยายน 2550 00:19 น. - comment id 747287

   

อย่าไปนะคะ คิดถึงคอมเม้นท์น่ารักๆ
ของยาแก้ปวดค่ะ 
กลอนของยาแก้ปวด ก็มีหลายอัน
ที่เป็นกลอนสนุกๆ รีณาขอร้องนะคะ
  

จิตรำพัน

1 กันยายน 2550 00:25 น. - comment id 747289

พี่ยาจะทิ้งน้องไปไหนคะ
ม่ายให้ไป

คนที่เขาว่าเราแสดงว่าเขาไม่ได้เข้าใจในวิญญาณของการแต่งกลอนค่ะ
จิตรำพันชอบนะที่พี่แต่งกลอนสร้างสีสันให้บ้านนี้  ทำให้ทุกคนมีความสุข  จากที่เครียดจากชีวิตทุกวัน
หนูว่ากลอนมันคือสิ่งที่ถ่ายทอดอารมณ์ออกมา  เหมือนการแต่งหนังสือเรื่องหนึ่งนะคะ  
ไม่ใช่ว่าเราแต่งเรื่องฆาตกรรม  เราต้องฆ่าคนเหมือนเรื่องที่เราแต่ง  
ถ้าใครคิดอย่างนั้นก็คงไม่เข้าใจในวิญญาณนักแต่งหรอกค่ะ

พี่น่ะช่วยให้หนูคลายเครียดได้เยอะเลยรู้ไหมคะ  คนเราต้องปลดปล่อยกันบ้าง
อย่าไปไหนนะ  พี่คือสีสันของห้องกลอนนะคะ

bananaleaf

1 กันยายน 2550 02:18 น. - comment id 747322

 สามสาว..

        วันนี้คงเป็นวันแรกในรอบระยะเวลาเท่ากับที่ป้ามาอยู่ในบ้านกลอนแห่งนี้...ที่ป้าคงต้องทานยานอนหลับอีกสักเม็ดหนึ่ง...
        "เสียใจ"  คำนี้มักจะเป็นมิตรกับคนอาภัพอย่างป้าเหลือเกิน...ป้ารู้สึกสนุกนะที่ได้พูดคุยแลกเปลี่ยนทัศนคติกับทั้งสามสาว... สดใสไร้มลพิษ ...นี่คือสิ่งที่ป้าสัมผัสได้จากสามสาว..ซึ่งเราทั้งสี่คนต่างก็ยึดมั่นในจุดยืนของพวกเราเป็นอย่างดี
        แต่วันนี้ป้าชักไม่แน่ใจแล้วนะว่าในจุดยืนนั้นน่ะจะมีป้ายืนอยู่คนเดียวรึเปล่า...ไม่อยากเลย..ป้าไม่อยากให้ป้าต้องยืนคนเดียวเหมือนอย่างที่เคยเป็นมา
        "เสียใจ" คำนี้แวบมาในความรู้สึกหลังจากที่ได้อ่านกลอนของทั้งสามสาว...เสียใจที่ป้าเป็นคนที่อาวุโสที่สุดในกลุ่มแต่ก็ไม่สามารถอธิบายแลกเปลี่ยน"ประสบการณ์" ที่มีค่าให้น้อง ๆ เข้าใจได้...ไม่สามารถโน้มน้าวจิตใจน้อง ๆ ได้คงเป็นเพราะเรานั้นด้อยด้วยประสบการณ์ด้วยมั้ง
        "เสียใจ"  ถ้าหากว่าน้อง ๆ ต้องจากไปด้วยใจที่หม่นหมองเพราะการแปลเจตนารมณ์ของ"บางใคร" ผิดไปด้วยรึเปล่า...หลายครั้งที่คนเข้าใจผิดกันก็มักจะมาจากการสื่อสารนะ..หลายคู่ที่ต้องเลิกรากันไปเพราะว่าการสื่อสารนี่แหละ...
        และยิ่งเป็นการสื่อสารทางเดียวด้วยแล้วมันน่าอันตรายนะ...เพราะการที่เราจะสามารถแปลเจตนารมณ์ของผู้สื่อสารได้ตรงตามจุดมุ่งหมายที่เขาจะสื่อนั้นช่างยาก..เพราะคนอ่านต่างก็เอา "ประสบการณ์" "ทัศนคติ" หรือบางคนก็หอบเอา "อคติ" ของตนเองเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย
        ที่ป้ากล่าวเช่นนั้นมิได้มีจุดหมายจะตำหนิหรือว่ากล่าวใครให้ได้อายนะ..แต่จะมาแลกเปลี่ยนประสบการณ์ที่เคยผ่านมาแล้วของป้า ให้เด็ก ๆ ฟังเนาะ...ป้าเคยตีความในคำพูดของคนบางคนผิดไป...แล้วคนที่ทุกข์ใจก็คือป้าเอง...รู้สึกเจ็บแค้นในคำพูดนั้นมาตลอดจนกระทั่งป้ามาได้สติจากนิทานเรื่องหนึ่งที่ท่าน ว. วชิรเมธีท่านเรื่องหนึ่งนะ...ถือ (ก็) หนัก วาง (ก็) เบา..อ่านกันเล่น ๆ ก่อนนอนนะจ้ะ

        เคยมีคนไปกราบทูลถามพระพุทธเจ้าพระพุทธเจ้าพระองค์ให้เหลือเพียงสั้นๆ ทว่า ครอบคลุมใจความทั้งหมดแห่งพระพุทธศาสนาพระองค์ตรัสว่า หากจะให้สรุปเช่นนั้นก็ขอสรุป ใจความแห่งคำสอนของพระองค์ขึ้นอยู่กับประโยคที่ว่า

 สัพเพ ธัมมานาลัง อะภินิเวสายะ ใดใดในโลกอันบุคคลไม่ควรยึดติดถือมั่น

ทำไมจึงไม่ควรยึดติดถือมั่น
เพราะที่ใดมีความถือมั่น ที่นั่นก็มีความทุกข์
ความทุกข์ขยายตัวตามระดับความเข้มข้นของความยึดติด
ยึดมาก ติดมาก จึงทุกข์มาก
ไม่ยึด ไม่ติด จึงไม่ทุกข์
ความไม่ยึดติดถือมั่น กล่าวอีกอย่างหนึ่งว่า ความปล่อยวาง
ทำไมจึงต้องปล่อยวาง
เพราะทุกอย่าง มีความว่าง มาแต่เดิม
คนที่หลงกอด ความว่าง โดยคิดว่าเป็น ความมี ทำไมจะไม่ทุกข์?

        พระบวชใหม่รูปหนึ่ง เดินบิณฑบาตผ่านชุมชนแห่งหนึ่งซึ่งมีผู้คนจอแจ ขณะเดินสำรวมก้มหน้าแต่พอประมาณเพื่อเดินผ่านชุมชนไปอย่างช้าๆ นั้นเอง จู่ๆ ก็มีชายวัยกลางคนคนหนึ่งใส่สูท ผูกเนคไท สวมแว่นตาดำเดินเข้ามาหาท่าน พร้อมทั้งชี้หน้าด่าท่านอย่างสาดเสียเทเสียพระรูปตกตะลึง รีบเดินหนี

        แต่แม้ท่านจะเดินหนีชายคนนั้นพ้นแล้ว แต่เสียงด่าของเขายังคงก้องอยู่ในโสตประสาทของท่านอย่างชัดถ้อยชัดคำเมื่อกลับถึงวัด พลันที่คิดถึงเหตุการณ์ที่ตนถูกชี้หน้าด่ากลางฝูงชน พระหนุ่มก็รู้สึกโกรธจนหน้าแดงก่ำ ยิ่งคิดต่อไปว่าชายคนนั้นมาชี้หน้าด่าตนซึ่งเป็นพระและตนเองก็จำได้ว่า ตั้งแต่บวชเข้ามาในพระธรรมวินัย ก็ยังไม่เคยทำอะไรผิดคิดมาถึงขั้นว่า ตนไม่ผิด แต่ทำไมตนต้องถูกด่า ยิ่งเจ็บ ยิ่งแค้น วันที่ท่านถูกด่ากลางชุมชนนั้นเป็นวันศุกร์ แต่ตกถึงเช้าวันจันทร์ท่านก็ยังไม่หายโกรธ

        เช้าวันจันทร์นั้น พระบวชใหม่ประคองบาตร เดินผ่านชุมชนนั้นเหมือนเดิม ท่านพยายามสอดส่ายสายตามองหาชายคนเดิม ตั้งใจว่าวันนี้จะต้องถามให้รู้เรื่อง ว่าเหตุใดจึงมาชี้หน้าด่าตนเมื่อวันศุกร์ที่แล้ว ยิ่งพยายามค้นหา กลับยิ่งไม่พอ ท่านจึงเดินสำรวจรับอาหารบิณฑบาตต่อไปจนได้อาหารเต็มบาตรแล้วจึงเดินกลับวัดระหว่างทางกลับวัด โดยไม่คาดฝัน พระหนุ่มทอดสายตาไปพบกับชายคนหนึ่งสวมสูท ผูกเนคไท ใส่แว่นตาดำ ท่านอุทานในใจว่า อ๋อ เจ้าคนนี้เองที่ด่าฉันเมื่อวันศุกร์

        ภาพที่เห็นก็คือ ชายแต่งตัวดีคนนั้นนอนหลับหมดสติอยู่ข้างศาลเจ้าแห่งหนึ่งข้างๆ ตัวเขามีขวดเหล้าล้มกลิ้งอยู่ พอท่านพยายามเดินเข้าไปมองใกล้ๆ เขาจึงเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา พอเห็นท่านเท่านั้นชายคนนั้นก็ร้องขึ้นมาว่า

ขอเดชะ พระอาญาไม่พ้นกล้าฯ บัดนี้ พระองค์ทรงกลับมาครองอยุธยาอีกครั้งหนึ่งแล้วกระนั้นหรือ... ว่าแล้วก็ลุกขึ้นรำเฉิบๆ 

        พลันที่ท่านประเมินว่าชายแต่งตัวดีคนที่ชี้หน้าด่าท่านเมื่อวันศุกร์ที่แล้ว เป็นคนบ้าที่มาในร่างของคนแต่งตัวดีเท่านั้นเองความโกรธที่ก่อตัวเป็นเมฆดำทะมึนอยู่ในใจของท่านมานานถึงสามวันก็พลันอันตรธานไปอย่างง่ายดายชนิดไร้ร่องรอย

ทำไม
เราจึงปล่อยวางต่อคนบ้าได้ง่ายดายเหลือเกิน?
แต่กับคนปกติ
ทำไม เราจึงมีความรู้สึกว่าต้องเอาเรื่องราวให้ถึงที่สุด?
(ข้อมูลจากหนังสือพิมพ์เนชั่นสุดสัปดาห์ ฉบับวันที่ 20 ตุลาคม 2549)

        ก่อนหยุดคุยในเอ็มป้าบอกกับอาราเล่ว่ารู้สึก เสียใจ คิดว่าคงนอนไม่หลับก็เป็นจริง ๆ ทุกครั้งที่ป้าสวดมนต์มักจะขอให้ตัวเรามีความสุขกายสุขใจแล้วก็แผ่เมตตาให้คนอื่น..แต่วันนี้ป้าตั้งใจขอนะ..ขอจากใจจริง...ขอให้น้องทั้งสามคนมีสติ..ป้าคงไม่มีสิทธิ์ที่จะไปห้ามใครหรือว่าบอกให้ใครไปหรือไม่ไปแต่อย่างใด...เพราะป้าเคารพในสิทธิและการตัดสินใจของทั้งสามสาวนะ...โต ๆ กันแล้วมีวิจารณญาณเป็นของตนเอง

        เจตนาของคนที่ตักเตือนเรานั้นมีหลายอย่าง..ดีบ้างไม่ดีบ้างตำหนิบ้าง..หลากหลายไป...แต่ตัวแปรที่สำคัญมันอยู่ที่ตัวเราต่างหาก...ถ้าเรารับเจตนานั้นด้วยจิตที่ผ่องใสคิดว่าเขาได้แนะนำในสิ่งที่ดีกับเราและเราก็น้อมรับที่จะปฏิบัติเพื่อเป็นการพัฒนาตนเอง...เท่านี้เราก็สุขใจได้แม้นว่าคำพูดนั้นจะออกมาจากอหังการของผู้ที่มากไปด้วยความรู้ หรือความอดรนทนไม่ได้ก็ตาม...หากเราต้องการพัฒนาตนเองก็จงน้อมรับในคำเตือนนั้นด้วยจิตอันบริสุทธิ์...มองให้เห็นเป็นสิ่งที่ดีซะเราก็มีความสุขได้นะ...ถ้าไม่เคยทำก็ลองฝึกดูไม่เสียหายนี่นา...และการทำดีมิใช่สิ่งที่น่าอายหรอก...แม้นไม่มีมนุษย์หน้าไหนรู้แต่เทวดาย่อมสรรเสริญในทุกสารทิศ...ที่สำคัญตัวเรานั่นแหละที่รู้...จริงมั้ยคะ

        อาจมีบ้างที่เราไหวหวั่นไปตามน้ำคำ...แต่ก็ขอให้เรียกสติกลับคืนมาโดยเร็ว...เฮ่อ..!! ไม่เคยเขียนอะไรยาว ๆ อย่างนี้มานานแล้วนะ...ปกติป้าชอบเขียนไดอารี่...แต่จะคอยมีคนแอบอ่านของเราแล้วก็เอาเรื่องราวต่าง ๆ มาตำหนิบ่นว่า พร่ำสอนเราอยู่เรื่อย ๆ  อิ..อิ..ไม่ต้องบอกก็คงรู้ว่าใครเนาะคนที่เขารักเราเท่าชีวิต..(พระทั้งสองที่บ้านป้านี่แหละ...พระบิดากับพระมารดา)..มันจึงทำให้ป้าไม่อยากเขียนอีกเลยตั้งแต่วัยรุ่นจนแก่ป่านนี้...นี่แหละที่เคยโดนสกัดกั้นมาหละ...แต่ป้าเชื่อนะว่าอะไรก็ตามที่มันอยู่ในสายเลือดของเราซะแล้ว..ไม่ต้องต่อก็ติดนะน้อง

จะบ่นอีกมั้ยว่าป้าไม่เข้าใจความรู้สึกที่โดนสกัดกั้นน่ะ..อิ..อิ
ใครหนอ....จะมาเรียกหญิงรพีว่า ป้า ในกลอนอีกนะ
ใครหนอ...ที่จะมาอำป้าแก่ ๆ ให้หัวเราะเล่ายาแก้ปวด
ใครหนอ...จะเล่าเรื่องลามกให้ป้าฟังล่ะจันทร์
ใครหนอ...จะมาเป็นแนวร่วมก่อกวนป้าอีกเล่าอาราเล่
แล้วต่อไปนี้ป้าจะงอนใครดีล่ะ..เล่  ยา  จันทร์

        ถ้าเช่นนั้นคำพูดที่เคยบอกว่า... ไม่เคยอำใครได้สนุกเท่ากับอำคนแก่อย่างป้ารพีอีกแล้วหละ  ก็เป็นแค่คำโกหกที่ทำให้คนแก่ ๆ ขี้เหงาอย่างป้าชื่นใจสินะว่าคอยมีน้อง ๆ คอยแกล้ง..ขอยืนยันนะว่าแกล้งอำใครก็ไม่มันส์เท่ากับป้ารพีอีกแล้วนะจะบอกให้

ห้าเสน่หาเพิ่งก่อตั้งได้เมื่อคืน
กลับล้มครืนด้วยหวั่นไหวในอักษร
มาหนีหายไกลห่างร้างบ้านกลอน
แสนอาวรณ์เงียบเหงาเศร้าอยู่เดียว

จากใจผู้หญิงคนหนึ่งที่มีแต่ความปรารถนาดีพร้อมที่จะแบ่งปันให้ทุกคน

(มิได้มีเจตนาพาดพิงใคร ๆ ให้เสียหาย..หวังแต่เพียงจะแลกเปลี่ยน ประสบการณ์ อันน้อยนิดของเราให้ทั้งสามสาวได้เข้าใจ...ก็คงจะทำได้เท่านี้..จริง ๆ )

๑^______^๑ บินหลาสีน้ำเงิน

1 กันยายน 2550 08:11 น. - comment id 747357

....>>>
 ผมขอเป็นกำลังใจให้ครับ คุณยาแก้ปวด
Friends Forever - - - - Thaipoem Forever
 

.......

โคลอน

1 กันยายน 2550 09:04 น. - comment id 747373

...ใจเย็นๆค่ะ...ไทยโพเอ็มที่ โคลอนรู้จักคือบ้านที่เปิดกว้างเสมอนะคะ...และนั่นเองที่ทำให้พวกเราได้รู้จักกัน...และไม่ว่าจะเป็น อาราเล่...มณีจันทร์...ยาแก้ปวด...ก็ล้วนแต่คือสีสันของบ้านที่เรียกรอยยิ้มได้อย่างไม่ต้องลังเลเลย

บางครั้งความแตกต่างก็สื่อได้ว่าผู้คนในสังคมมีจินตนาการและอิสระทางความคิด...ไม่ผิดไม่ใช่เหรอคะ

เบรฟฮาร์ท

1 กันยายน 2550 09:34 น. - comment id 747384

ใจเย็นๆกันนะจ๊ะน้องสาว จะทำอะไรต้องมีสติ
ก่อนจ้า พี่เตือนด้วยเอ็นดูน้องๆนะจ๊ะ อย่าวู่วาม
ไปเน้อ  พี่เป็นกำลังใจให้นิ  ไม่เห็นต้องไปไหนเลยจ๊ะ  

เพียงพลิ้ว

1 กันยายน 2550 13:42 น. - comment id 747449

ประสบการณ์ของคนเราแตกต่างกันค่ะ อาจจะเหมือนแต่ไม่ทั้งหมด ดีใจที่ประสบการณ์ชีวิตได้สัมผัสกับความเป็นยาแก้ปวด เป็นกำลังใจให้นะคะ อย่าคิดมากนะคะ ^_^

whitelily

1 กันยายน 2550 13:47 น. - comment id 747456

เป็นกำลังใจให้นะค่ะ.....   พักบ้างคงไม่เป็นไร
แต่อย่าพักนานนะ....

แสงเหนือ

1 กันยายน 2550 14:55 น. - comment id 747480

ต้องรู้จักให้อภัย
ต้องมั่นใจในแนวทาง
ต้องสรรค์สร้างงานกวี
ต้องไม่หนี(ทิ้ง)บ้านของตน...
นะจ๊ะทุกคน

แก้วประเสริฐ

1 กันยายน 2550 15:46 น. - comment id 747504

         บ้านนี้มีหลายแง่หลายมุมมองและยังมุขอีก
ด้วยต่างคนก็ว่ากันไปตามความพึงพอใจกัน 
อย่าไปคิดอะไรมากนัก  ความสุขของเราคือการ
ระบายอารมณ์ด้วยกลอน จะหนีไปไหนล่ะผมเองแก่
แล้วยังเล่น เล่นกลอนเราไม่ยุ่งกับเขาแต่ขอเขา
อย่ามายุ่งถึงยุ่งก็วางเฉยๆซะอย่าง เราเขียนเพื่อ
ตัวของเรา ความสุขของเราจ้า อย่าคิดมาก เห็นชื่อ
ตั้งสามคนเหมือนเปี๊ยบเลยล่ะ อยู่สนุกสนานกัน
ก่อนนะ 

             แก้วประเสริฐ.

ปลายตะวัน

1 กันยายน 2550 21:03 น. - comment id 747572

 แวะมาเกี่ยวก้อยด้วยคนนะครับ 
เกี่ยวไว้อย่างนี้แหล่ะ ไม่ให้ไปไหนหรอก

แทน

2 กันยายน 2550 13:36 น. - comment id 747807

สูดหายใจลึกๆซิ

ในนามของความรัก


เราพบกันในนามความรู้สึก
มีถ้อยล้ำคำลึกอันสดใส
แม้มิใช่คนแรกในหัวใจ
เป็นอะไรลึกลึกรู้สึกดี

เราพบกันในนามเมื่อยามทุกข์
ช่วยปลอบปลุก ความฝันอันป่นปี้
เราพบกันในนามความ ปรารถนาดี
ที่ต่างมี บทกวีเป็นสื่อใจ

เราพบกันในนามของความดี
ที่ต่างมีไมตรีอันยิ่งใหญ่
เราพบกันในนามความซึ้งใจ
ทุกถ้อยความเป็นไปในบทกลอน

เราพบกันในนามของความภักดิ์
ถ้อยคำที่ต่างทอถักมาพร่ำอ้อน
บ้างสื่อฝากฟากฟ้า ฑิฆัมพร
บ้างออดอ้อน อวยเออเสนอใจ

เราพบกันในนามของความงาม
พบในนามความรู้สึกอันยิ่งใหญ่
เราพบกันในนามความคุ้นใจ
เป็นสายใย ของคน ที่ค้นคำ

เราพบกันในนามความมากค่า
ของถ้อยฝากปารารถนา อารมณ์ร่ำ
ที่ช่วยอบ ให้อุ่นกรุ่นประจำ
ที่สุขล้ำ งามล้ำ แม้ช้ำมา

เราพบกันในนามของความสุข
ที่เร้ารุก หัวใจ ปรารถนา
ที่เร้าเร่ง บทเพลง จินตนา
แม้ไม่เคยใกล้ตา ก็ใกล้ใจ

เราพบกันในนามของความฝัน
ระหว่างวันของวันที่ฝันใฝ่
แม้มิใช่ เป็นทุกลมหายใจ
เป็นอะไร ลึกลึก รู้สึกดี

เราพบกันในนามของความรัก
งดงามนักศัพท์ถ้อยทุกสร้อยศรี
ทุกเรียงร้อย รินรื่นชื่นฤดี
เป็นไมตรีดีงามนิยามรัก

อีกสักครั้งพระพุธที่ ๑๒ ตุลาค์ ๔๘

บทส่งใจ...

นับเป็นความโชคดี...
ที่นึกขอบคุณวาสนาเสมอ ที่พบบทกวี กวี... 
แหละทุกมิตรภาพที่มีโอกาสได้พบในบ้านกลอนไทย...

ด้วยใจคารวะ/ แทนคุณแทนไท

แทนคุณแทนไท

25 ตุลาคม 2550 17:48 น. - comment id 777266