ไกลสุดตา...ขอบฟ้า...แดนสยาม ขอเอ่ยนาม...ให้รู้จัก...ทุกแห่งหน ผู้เสียสละ...วันเวลา...เพื่อผองชน รักษาคน...ที่เจ็บป่วย...ของเมืองไทย "หมออนามัย"...ชื่อนี้...ที่ก้องกู่ อยากให้รู้...ความเหนื่อยยาก...ขนาดไหน บ้างเดินเท้า...บ้างกันดาร...บ้างบ้านไกล แล้วไฉน...ถูกทอดทิ้ง...ให้เดียวดาย จากคนเคย...ศิวิไลย์...ในเมืองหลวง จากผลพวง...ความมั่งคั่ง...มิขาดสาย ยอมเสียสิ้น...ซึ่งทรัพย์สิน...ความสบาย มาอยู่ชาย...แดนประเทศ...เขตภูดอย ไทยภูเขา...ต่างด้าว...หรือไทยใหญ่ แม้คนไทย...คนต่างชาติ...มิถดถอย เฝ้าเยียวยา...รักษา...มิรอคอย ถูกใช้สอย...ดั่งผลผลิต...จากเมืองไกล แต่ด้วยใจ...ที่มุ่งมั่น...อันอาจหาญ จะทำการ...อันยิ่งใหญ่...ให้สดใส จะชูเชิด...ชีวิตคน...จนปลอดภัย แม้ตัวข้า...จะบรรลัย...ก็ไม่เกรง 20/9/48
สายน้ำสีเงิน 6 ส.ค. 2550 19:26 น. - ID 105751 
5087
2
0
6 สิงหาคม 2550 19:36 น. - comment id 734645
อยากให้ช่วยแสดงความรู้สึกที่อ่านกลอนผมหน่อยครับ ซักหน่อยก็ยังดีแบบว่าแต่งนานมากแล้ว แต่หาย พึ่งหาเจอในสมุดจดงานเก่า (ซึ่งไม่น่าเชื่อว่ายังอยู่)แถมเป็นสมุดที่เพื่อนให้ตั้งแต่สมัยเรียน ปี44 ไม่น่าเชื่อจริงๆ 6 ปีแล้วหนังสือยังไม่หาย แถมยังใช้ถึงตอนนี้ ขอขอบคุณเพื่อนที่ให้สมุดมา และขอขอบคุณทุกท่านมฃที่มาเยี่ยมอ่าน และแสดงความเห็นกับกลอนนี้ครับ ขิบคุณครับ
7 สิงหาคม 2550 10:12 น. - comment id 734775
น่านับถือค่ะ..มีปณิธานอันแน่วแน่...ยินดีด้วยค่ะที่เจอสมุด
5 ตุลาคม 2553 20:48 น. - comment id 1160443
หมออนามัยเหมือนกาน ชอบครับ ดีครับ...
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
