อุดมการณ์
เทพระวี
เขี่ยขยะจากร่องสมอง
หยุดเข็มของนาฬิกา
ฟังเสียงเพรียกจากภายในกระซิบถาม
ถึงสายลมแห่งชีวิตของวันพรุ่ง
จักบรรจงพลิ้วมุ่งไปในทิศใด
เพียรผ่านทางไหน
ให้ยิ้มสรวลกับมรสุมแห่งอุปสรรค
ทายทักด้วยไมตรีดุจมิตรสหาย
แม้น้ำตากรีดม่านมาพร่าพราย
หลั่งชโลมรดล้างริ้วรอยบาดแผลแห่งแส้ประสบการณ์
แม้นวัยแห่งความหวังสิโรยลับกลับกลาย
ใจจักผลิตุ่มตาแห่งจินตนาการ
ให้แตกดอกออกช่อรอรับอรุณรุ่งแห่งยุคสมัย
เพียงหยัดชีพเพื่อซึมซับ
ชะตากรรมแห่งชีวภาพ
ตราบวันคืนจะทวงถาม
ให้ยอมจำนน
**********************
แด่การจรไกลอีกครึ่งหนึ่ง
ทุกสรรพสิ่งที่พึงมี