กะลังมึนชีวิตครับ

นักเขียนพเนจร

บนท้องฟ้ามีดวงดาวพราวระยับ
สอดสลับวับวาวสกาวใส
มีดวงจันทร์คอยส่องแสงอยู่แสนไกล
เปล่งแสงใสให้ท้องนภาดูน่าชม
บนท้องฟ้าที่กว่าใหญ่ไกลสุดแสน
ยังไม่แม้นเดียวดายเหมือนกายฉัน
บนท้องฟ้ามีเดือนดาวอยู่นับพัน
คอยหสร้างสรรเปล่งแสงให้สวงาม
แต่ตัวเรายามนี้ไม่มีใคร
ที่จะให้คอยคิดถึงคอยห่วงหา
ขาดสีสันปั้นแต่งจำนรรจา
เปรียบเหมือนว่าอยู่คนเดียวเปลี่ยวหัวใจ
มองท้องฟ้าน่าอิจฉาจริงหนอเจ้า
มีเดือนดาวคอยส่องแสงสว่างใส
ถึงจะหายวับวาวเป็นคราวไป
แต่ไม่นานก็มาใหม่อีกไม่นาน
ต่างกับตัวของเราเศร้าที่สุด
มีความรักก็สดุกกลิ้งล้มหงาย
รักกับใครได้ไม่นานก็เดียวดาย
หรือสงสัยอยู่คนเดียวไร้เหลียวแล
อยากมีคนเคียงคู่อยู่ไม่ห่าง
เมื่ออ้างว้างไหวหวั่นคอยไถ่ถาม
มีความรักและไออุ่นอยู่ทุกยาม
และคอยเป็นแสงสว่างส่องทางใจ
ไม่ต้องสวยเริดหรูเหมือนนางฟ้า
ไม่ต้องเป็นเทพธิดามาจากไหน
ไม่ต้องเป็นเจ้าหญิงจากแดนไกล
เพราะฉันไม่ใช่เจ้าชายที่แสนดี
ของแค่เพียงมีรักแท้ไม่เปลี่ยน
มีความรักไม่หมุนเวียนเหมือนกับฉัน
และก็พร้อมที่จะร่วมกันฝ่าฟัน
สู่จุดหมายและปลายฝันเท่านั้นพอ.........โทษครับเพ้อเจ้อไปหน่อยนะครับ