ฉันหลงใหลความเงียบงัน หลงใหลพระจันทร์ที่ไม่ทอแสง หลงใหลวันที่ใบไม้อ่อนแรง หลงใหลวันที่ไม่มีแสงจากดาวใด ทุกสิ่งซ่อนกายจากสายตา ในความมืดที่ชืดชากว่าสิ่งไหน แผ่วเบาเพียงเสียงเป่าลมหายใจ ไม่ดังกว่าเสียงรินไหลของน้ำตา ที่นั่น..เก็บความอ่อนแอเอาไว้ ห่างไกลเกินกว่าใครจะค้นหา โลก...ที่ไม่มีหัวใจ..ไร้เวลา ซึ่งหยิบยื่นความเฉยชามาทดแทน