๒๒๕ ปี ศรีรัตนโกสินทร์ (แรงบันดาลใจจากบทกวีร่วมสมัยอันสะท้อนสภาพสังคมกรุงเทพหลายบท จากกวีหลายท่าน รวมถึง กำสรวลโกสินทร์ ของ ท่านคมทวน คันธนู ครับผม) วสันตดิลกฉันท์ ๑๔ ศรีศรีวิศาลวิสิฐศักดิ์ ศุภลักษณ์เฉลิมเลอ ยรรยงผยองยศเผยอ ทิฆยั่งจิรังยาม ศรีศรีประเสริฐดิลกศรี ธรณีอุโฆษนาม มั่นคงนครบวรคาม บุรขัณฑ์อนรรฆ์โข ศรีศรีพิเศษพิพิธสิ่ง สิริยิ่งสุภิญโญ ปรากฏประกาศรตนโก- สินทร์แก้วพระแพร้วกาญจน์ โดยเดิมอดีตอุดมเด่น สุขเพ็ญประสบพาน แสงโชติประชันชุษณะฉาน ชนชมภิรมย์เชียง บันเทิงบ่ทิ้งวฒณธรรม์ อภิวันทน์ขนบเวียง แซ่โสตประสานสวนเสียง เสนาะซั้นเพราะสรรเสริญ เพ็งพูนประภพบุรพผ่าน ทินผลาญอดีตเพลิน เทพกรุงถกลทิพถะเกิน ปะทะกรรมกระหน่ำกูณฑ์ ดังเทวท่านบมิสถิต ดลพิษอะดักพูน อาสัตย์สะสมคณะอสูร- บริษัทขนัดสิง มั่นหมายพิมานสุรเสมอ จะเจอะเจอก็ยากจริง หวั่นหวั่นพะวงจิตประวิง มนหวังมล้างวาย ปัญหาประหัตปะทุประหาร ผิวต้านมิพ้นตาย ทั่วหล้าธราดุจสลาย พุฒิลี้แหละลีลา อีทิสังฉันท์ ๒๐ โอ! วิลาสประไพวิไลประภา ประดับรจิตประดิษฐ์รุจา แจรงกรุง ใครล่ะอาจประดังพลังผดุง ประสงคยึดประพฤติพยุง สงบเย็น สรรพสิ่งประดาษฉกาจประเด็น เกษมวิสัยมิได้กระเส็น- กระสายมี น้ำเขรอะเน่า ณ ธานละหานนที พระเจ้าพระยากระหม่าฤดี ระด่าวรุม ท้องถนนน่ะยนตยานประชุม ประชาทะลักประดักละลุม แหละลนลาน ควันอนันตพิษพิกฤตพิการ คละคลุ้มนภามหาพิมาน สลัวมล ทั้งพะวงผวาพะวักพะวน ชิวาตม์ประชิดกะมิจฉชน ฉะเชือดกาย ฆาตกรกระโจมคระโครมกระจาย เขม็งขมึงคะนึงขมาย ขโมยสิน เทพสิมาประอรนครพระอินทร์ เชวงบุราณชวาลบุรินทร์ ระบมตรม กามสิขีคุด้าวระด่าวระดม บุรุษ, นรี ระรี่ผสม เพาะสายพันธุ์ แหล่งอบายมุขสนุก ณ มรร- คจรประจำคละคล่ำจรัล เจริญใจ พื้นพสุนธรารุจาอุไร มิเหลือสุวรรณสวรรค์ไสว วะแวววาว ป่วนประสบกลีกระนี้ลุคราว- เคราะห์กรรมวินาศพิฆาตระนาว นราดูร สัททุลวิกกีฬิตฉันท์ ๑๙ เพรงยามธานิผจงสุมงคลจรูญ ตราบปรัตยุบันบูร บุรี คำรบถ้วนทวิศัตวรรษพระปฐวี บวกเบ็ญจเพสมี ประมวล ล่วงสู่กาลภพปั่นประหวั่นสมยปรวน จ่อมจมระทมจวน จะภินท์ มีเพียงภูวบดีศุลีนฤบดินทร์ เดชาพระราชินทร์ ประชา เทียมเทียบเทพสถิตประสิทธิรตนา- โกสินทร์ก็หรรษา สยาม ทรงพ่างโพธิ์ดรุร่มภิรมย์มหิพิราม เรื่องร้ายระรายหลาม ทุเลา ดวงแดราษฎรดับระงับกระอุเขดา ยามนาถพระราชเนา นคร ขอองค์ตรัยรตนามหาคุณขจร เพริศพรายถวายพร พระองค์ ขอปิ่นราชพิสุทธิ์มกุฎกษิฎิทรง เป็นฉัตรธวัชธง เถกิง ทรงบำรุงพสุธาประชาปิติประเทิง เทพรัฐจรัสเริง นิรันดร์ (เขียนไว้ ระหว่างวันที่ ๙ ถึง ๑๓ พฤษพาคม พ.ศ. ๒๕๕๐ และปรับปรุงแก้ไขขณะพิมพ์ครับ)
ตราชู 23 พ.ค. 2550 15:41 น. - ID 102715 
1106
3
0
24 พฤษภาคม 2550 02:08 น. - comment id 697742
23 พฤษภาคม 2550 20:25 น. - comment id 700267
คุณพี่ ใช้เวลาเขียนนานขนาดนั้นเลยเหรอครับ นึกว่าจะแต่งรวดเดียวซะอีก มีจุดผิดรึป่าวครับ สุภิญโญ พี่เขียน โญ ยอยักษ์ วฒนธรรม พี่เขียน ทอทหาร แทน ทอผู้เฒ่า ทรงแผ่บารมิร่มภิรมย์ฯ คำว่ามี ถ้าแปลงเป็นลหุ เปลี่ยนเป็น มิ บางทีถ้าอ่านติดกันอาจเปลี่ยนความหมาย ลุงเวทย์เคยวิจารณ์ ผมเขียน สุวรรณภุมิพิลาส (ตกลงจะพิลาส หรือ มิพิลาสกันแน่) ต่อมาก็เลยเลี่ยงการแปลงลหุคำนี้เลย อิอิ
23 พฤษภาคม 2550 16:46 น. - comment id 700311
บทกวีงดงาม แสดงถึงพลังในการเขียนที่สัมผัสได้ ขอแสดงความชื่นชมและชมเชยด้วยจิตครับ
24 พฤษภาคม 2550 09:36 น. - comment id 700512
สวัสดีครับทุกท่าน สำหรับงานนี้ ผมใช้เวลานานสักหน่อย เพราะค่อยๆด้นไปทีละวรรคครับ ต้องขอกราบขอบพระคุณทุกท่านครับที่กรุณาติดตามผลงาน คุณลำน้ำน่านครับ ผมภูมิใจเป็นอย่างยิ่งครับที่ได้รับเกียรติจากคุณ ได้ทราบข่าวจากเอก ห้วงคำนึง ว่า คุณกำลังจะมีผลงานรวมเล่มให้อ่านกัน ผมจะรอติดตามนะครับ เอกน้องรัก ขอบคุณมากๆเลยครับ พี่ดีใจนะที่เอกคอยดูให้พี่ พี่อยากจะให้งานออกมาดีที่สุดเท่าที่จะสามารถทำได้โดยกำลังอันน้อยนิดของตน แต่ก็อย่างว่านั่นแหละ บางทีเรามองไม่เห็นก็ไม่รู้เขียนผิดตรงไหน มีเอกช่วยเป็นหูเป็นตาอย่างนี้ พี่จะได้เห็นข้อผิดพลาดและรีบแก้ไขทันการ ช่วยพี่อย่างนี้ต่อไปนะครับ น้องรัก
24 พฤษภาคม 2550 09:43 น. - comment id 700513
คุณ Silver Snitch ครับ เรื่องนี้ผมเขียนถึงกรุงเทพฯ ของเรา ว่า ตั้งแต่แรกตั้งกรุงมาจนบัดนี้ก็ ๒๒๕ ปีแล้ว เมื่อก่อน อะไรๆก็ดีอยู่หรอก แต่พอมาปัจจุบันนี่ ทุกอย่างเข้าสู่วิกฤตไปหมด ปัญหามีแทบทุกด้าน แต่ ด้วยพระบารมีแห่งองค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว จึงทำให้ประชาชนร่มเย็นครับ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
