ถ้าเพียงรักมันเพียงพอ

-ดิสยเมธา-

                   สารพันที่ฉันมีในชีวิต
แม้ต้องคิดสะระตะว่าเพียงไหน
ในส่วนเสียต้องรวมเอาเธอเข้าไป
ในส่วนได้ไล่นับเพียงวับเดียว
	ฉันสูญเสียความรักไปหนักอึ้ง
เพื่อฉุดดึงเปล่าตามาแลเหลียว
แม้นหากมีอนุสิทธิ์เพียงนิดเดียว
ไม่เกี่ยงเสี้ยวก็ไม่สิ้นทุกถิ่นทาง
	ในเมื่อใจใช่น้อยแต่ด้อยค่า
ถึงมองมายังเหมือนว่าเมินหมาง
ไม่ว่าเพศว่าผิวพรรณว่าสรรพางค์
ล้วนก็ต่างมิตรงตามความต้องการ
	เพียงสิ่งหนึ่งพอสนองนำเสนอ
คือรักเธอรักที่ปราศมาตรฐาน
ที่หลอมรวมท้วมท้นปริมาณ
ให้มองผ่านเหยียบย่ำอยู่ร่ำไป
	แปลกหรือไรในเมื่อรักมันไร้รูป
วะวาบวูบเว้าวอนเพียงว่อนไหว
แม้นสำคัญต่อกายเมื่อหายใจ
แล้วกระไรเห็นหรือเมื่อคือลม 
	แล้วที่อยู่รักหรือคือในอก
ถูกเนื้อปกหนังป้องเอาปูนถม
แม้นมิใช่กิ่งทองให้มองชม
ฤๅจะสมที่ใบหยกจะพกพา
	มนุษย์นี้มีมากหลากจะเลือก
แล้วจะเกลือกกลั้นใจไปไยหนา
จะได้เสียคงได้ที่แค่มีตา
อย่าไปว่าขนาดที่ต้องมีใจ
	ถึงใจคนยลเห็นเป็นรูปร่าง
จะแตกต่างกันมากสักเพียงไหน
ก็สี่ห้องทั้งปวงทุกดวงไป
เก็บเรื่องใจไว้เถิดอย่าเปิดความ
	แล้วเธอคงสงสัยในที่สุด
ไยมนุษย์คนหนึ่งไม่พึงถาม
ถึงความสุขในรักเลยสักยาม
แม้นขึ้นนามว่ามนุษย์ก็สุดแรง
	ถ้าหวั่นไหวในอ้อมกอดของอากาศ
ถ้าสามารถสัมผัสได้ในพรรณแสง	
กินน้ำใจไหลรินเหมือนกินแกง
ฤๅโลกแพงถ้าเพียงรักมันเพียงพอ