** คำนึงวรางคณา **

แก้วประเสริฐ

             ** คำนึงวรางคณา **
     แว่วเสียงพลิ้วกังสดาลสะท้านห้วง
กอไผ่ล่วงระบัดใบฤทัยป่วน
สกุณาพร่ำร่ำร้องสนองครวญ
คิดสิ่งล้วนลอยลิ่วดุจปลิวลม
     วิลาวัลย์แปรผันเหมือนวันโศก
วิมนโยกผ่านในซ่านให้ขม
ดุจวนาพฤกษ์ผกาเคยมาชม
เหี่ยวแห้งตรมดุจเราที่เฝ้านาง
     บัดนี้หนอสีขาวเฝ้าโลมแล้ว
ทิ้งเพริศแพร้วลงไปสู่ไสวสว่าง
หันเหหวนประกายจึงได้วาง
พบสิ่งสร้างหนทางระหว่างใจ
     ครั้นพบเจ้าพากเพียรร่ำเรียนจิต
หมดความคิดผันแปรกระแสร์ใส
ล้วนสุดหยั่งสร้างตรงฝังลงหทัย
สิ่งทั้งหลายกลายกลับแวววับลง
     เหลือเพียงสิ่งเคยนึกบันทึกไว้
งามวิไลมาเปลี่ยนดุจเลียนสงฆ์
ทิ้งความสวยใสสดดังปลดปลง
พิลาสหลงหลีกหนีหาที่สำราญ
     ทิ้งโลกนี้หนีอนิจจังมิยังเที่ยง
จึงหลบเลี่ยงหลีกหลบที่จบสังขาร
สวยสะคราญหวนหันเพื่อผันกาล
เข้าเบิกบานเลือกเอาเพื่อเฝ้าธรรม
     โดยพินิจจิตเอาเฝ้าหลงใหล
ในรูปกายแต่งเติมเพื่อเสริมล้ำ
หลงสร้างทำผันวัยจนให้ระกำ
สู่ความช้ำกาลเวลาหันมาแสดง
     มองกอไผ่ยืนต้นยังหล่นล่วง
แม้นจะหวงใบนักยังจักแห้ง
ล่วงแล้วหล่นลงดินจนสิ้นแรง
ดังจะแฝงธรรมติดให้คิดตรอง
     เปรียบดั่งชีวิตคนเราก็เท่านี้
ยากหามีสิ่งใดมาใคร่สนอง
ต้องเกิดแก่เจ็บตายมาใฝ่ปอง
อยากหลงลองก็แพ้ถึงแม้อิง
     มองไม้สะบัดทิ้งใบดูคล้ายล่วง
หมุนเป็นห่วงพลิ้วไปอยู่ไม่นิ่ง
ทั้งขึ้นสูงลงต่ำแนวล้ำระวิง
ดุจเหมือนลิงเต้นเร่าคอยเฝ้าลม
     หันหวนกลับมองกายที่ผ่ายผอม
ดังดอกพะยอมเฉาแห้งแฝงขื่นขม
โรยกลิ่นประทินหอมย้อมเชยชม
ยังต้องตรมผิวหนังเมื่อพังทลาย
     คิดถึงวรางคณาให้พาคิด
คงจะปลิดสิ่งงามก่อนยามสลาย
หวังทำจิตเสริมสร้างสู่ทางวิไล
มุ่งสู่ไว้ชำระล้างเพื่อสร้างตน
     นำคำสัมพุทธะชำระล้าง
หันเหทางโลกียะชำนะพ้น
หนีทางโลกโปกฮาฝ่าพิกล
ที่มากล้นทะนงที่หลงปอง
     ภาวนาอรหันต์พลันน้อมจิต
แนบสนิทเป็นหนึ่งเพื่อพึงสนอง
ปลดกิเลสหนักเบาที่เฝ้าครอง
สู่ครรลองปองไว้ประภัสสร
     นึกถึงตัวของเรายังเฝ้าหลง
คอยพะวงหาใส่ในธรรมสอน
ครั้นยินเสียงกังสดาลผ่านอาวรณ์
เขียนบทกลอนฝากไว้ให้คิดเอง.
     *** แก้วประเสริฐ. ***