.-*+. ร้อยผกาในเมืองแมน .+*-.

เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย

งามเอยงาม งามงด จรดหล้า
ดั่งเมืองฟ้า แดนสวรรค์ เปรียบใดเหมือน
งามพฤกษา พฤกษชาติ ทั่วบ้านเรือน
ชวนให้เยือน ใจพัก สงบลง
ดอกชมพู- พันธ์ทิพย์ เต็มต้นแล้ว
ดั่งแก้มแก้ว ของน้อง ที่ใหลหลง
ขาวระเรื่อ ปนชมพู ดั่งใจจง
ใบปลดปลง เหลือเพียงดอก ชูช่องาม
นั่นอีกเล่า ราชพฤกษ์ สาวแดนแคน
ช่างงามแสน อ่อนช้อย จนใจคร้าม
พวงสีทอง ห้อยระย้า โยกลมตาม
เหมือนใจราม จะย่างเยื้อง ตามลมไป
นี่สอดแสม แต้มกิ่ง เหลืองแสดชาด
ดั่งเพลิงราด รดริน วันหวั่นไหว
แม่นกยูง สีแดงเพลิง ซ่อนความนัย
ดั่งในใจ ยูงเจ้านั้น จักยั่วยวน
แลถัดไป เห็นสาวใต้ ดอกประดู่
ยืนเคียงคู่ ดอกศรีตรัง ยิ้มแย้มสรวล
แม้แม่ศรี จะผลัดดอก ตามลมครวญ
ผลัดแก้มนวล ชวนประดู่ ทองงามตา
เดินถัดไป นี่กระไร ม่วงชมพู
งามเลิศหรู ดอกมะเหมี่ยว ช่างเสาะหา
ดอกกระจาย พรายพริ้ว เมื่อลมพา
หาคู่ตา ยาใจ แม่ลอยลม
ใกล้ใกล้กัน โมกขาว พราวไสว
หอมกลิ่นใจ กระจายอ่อน มิขื่นขม
ดั่งได้หอม แก้มสาว ชื่นอารมณ์
มิแกล้งชม เยินยอ เพียงพ่นไป
นั่นตะแบก ก็ผลิดอก ออกมาแข่ง
เจ้าแสดง ช่อชูงาม แลไสว
ม่วงมะปราง ชมพูงาม อวดกันไป
ประหนึ่งไซร้ สาวแข่งงาม ให้ตามชม
ยังมีอีก มากมาย หลากหลายดอก
สัพยอก ออกไป คนอาจขรม
ด้วยวจี ที่อ่อนหัด ไร้อารมณ์
ต้องชื่นชม ด้วยสองตา ค่าควรมอง
เมืองสวรรค์ ชั้นฟ้า ดั่งกรุงเทพ
ควรค่าเสพ ความงาม มิใช่หมอง
ไม้งามตา คุณค่า ชวนเมียงมอง
โปรดควรตรอง ก่อนเมินจาก พรากสายตา