แว่วสำเนียงเสียงหลงพวงหา ดุจนกกาป่าดอยคอยส่งเสียง เฝ้าชะแง้แลมองต้องสำเนียง ฤาบ่ายเบี่ยงเลี่ยงกายหลีกหายไป ครั้นเงียบงันพลันเพ่งเล็งตรงกิ่ง ยังเห็นลิงอิงอายใต้ไม้ใหญ่ ชะเง้อแลแค่หน้าพาชื่นใจ ช่างสดใสได้เห็นเป็นขวัญตา หน้าจิ้มลิ้มกริ้มกรุ่มมารุมจ้อง ต่างร่วมร้องพ้องเสียงเยี่ยงหรรษา ไป่โศกเศร้าเย้าหยอกออกกิริยา เป็นทีท่าว่าสนุกทุกตัวตน คงจะมีที่น้อยคอยกุมกอด เกรงเล็ดลอดยอดไม้คล้ายล่องหน แต่ตัวเราคราวนี้สิอับจน ให้หมองหม่นด้นดั้นตราบวันวาย ฯ
1169
4
0
หน้าส่วนตัว
