" ร้องร่ำพร่ำเพรียกหาเพลาสงบ หมู่วิหคหลบซ่อนหราถลาเหิน ตาจับจ้องสองลูกไทรใคร่ยลเยิน กิ่งไทรเกาะเลาะหยอกเอินเพลินร่มเงา ระริ่วไหวระริ้วสะบัดพัดโบยโบก ไหวหวัดโยกเย็นจับรับเย็นเหงา แม้นไหวกิ่งพฤกษาอ้าอกเอา ริบไรเรื่อแสงเถาเนาแนบเนาใน กระรอกคู่อยู่หยอกเย้าเคล้าครองคู่ รัดกอดรัดกัดอยู่จนครู่ใหญ่ ค่อยไล่หยิกหยอกล้อล่อเพลงไพร เพลงลมไหวไร้ลมพรมพนา ลาแล้วลาราวเรื่องที่เคืองขัด ละเรืองวัตรนานเนาเน่าปูนป่า คืนสู่ดงดินดอนถอนอุรา แนบหนึ่งจิตชิดแนบทาป่าไพรพง"