เรือน้อย

มองฟ้าครามงามงดสุดสดใส
มองเกลียวคลื่นม้วนใส่ใจสับสน
มองเปลวแดดแผดระยับกับสายชล
นางนวลวนบินร้องอยู่ก้องไป
  เห็นเรือน้อยโยนตัวอยู่ปลายคลื่น
เสียงครืนครืนคลื่นซัดเรือหวาดไหว
ดูโดดเดี่ยวอ้างว้างเสียกะไร
ฟ้าทะเลกว้างเกินไปเหงาเหลือเกิน
  เรือน้อยเอยปลายทางอยู่ไหนหนอ
หรือเฝ้ารอหัวใจที่ห่างเหิน
ขาดคนใกล้ฝ่าฝันไกลอ้างว้างเกิน
ดูขัดเขินจะเเล่นทางได้อย่างไร
           . . . . . . . . . .

ให้ดาว 0 ดาว

1 2 3 4 5

0 ดาวจาก 0 คน

: หยก : 30 มี.ค. 2548 23:04 น. - ID 73670

1104

URL แบบสั้น https://www.thaipoem.com/poem/73670 ที่มา: กลอนเก่าๆ , :+ a l c h e m i s t +

comments powered by Disqus

เด็กตรัง

1 เมษายน 2548 00:04 น. - comment id 447431

เหงาใจนักจ้า พี่สุดหล่อออออออ  เดียวหาใครให้สักคนนนนะ 
อยากมีใครสักคนไเดียวเท่านั้นที่เคียงข้างกันตลอดไป...

zilver

5 พฤษภาคม 2548 14:07 น. - comment id 462388

อาการของใจที่เหงา
รอยคอยคนมาพัดเป่าบรรเทาห่าง
อีกฝั่งของขอบฟ้าสีจาง
คือที่ๆการเดินทางสิ้นสุดลง....

ความเหงาไม่เข้าใครออกใครหรอกนะเป็นคนที่ไม่ชอบความเหงาเหมือนกันครับ