รวงข้าวสุดท้าย

......~ทิ~พ~ย์~.......

มองฟ้าครามยามบ่ายช่วงปลายฝน
ช่อมะม่วงดอกหม่นหล่นเป็นสาย
เหนือตำบลข้าวหลวงรวงพลิ้วพราย
กระจัดกระจายห่มหล้าท้องนานั้น
ลมฤดูบอกข่าวหนาวจะล่วง
ดอกจานจวงบานสะพรั่งทั้งบัวผัน
ตื่นมารับแสงสรรค์รังสิมันตุ์
เกี่ยวไออุ่นแห่งวันต่อฝันไป
ต้นเดือนสามฟ้าครามไกลในลิบลิ่ว
เมฆหม่นเอยจะปรอยปลิวสู่แห่งไหน
สู่ปลายยุ้งทุ่งข้าวของสาวไพร
ฝากทายทักข้าวใหม่ใครหุงคอย
เดี๋ยวแล้งร้อนเดี๋ยวหนาวเคล้าดอกฝน
แต่ความจนไม่เปลี่ยนเต็มเกวียนหงอย
หากทุ่งฝันบิดเบือนและเลื่อยลอย
อาทิตย์เอยอย่าเพิ่งคล้อยซบอกดิน
ฝนสั่งฟ้าลาดินใครสิ้นหวัง
เมื่อนกนาทิ้งรวงรังไปเสียสิ้น
ไปรวดร้าวข่าวว่าไม่พอกิน
ขายนาน้อยให้เหลือบริ้นถิ่นกรุงไกร
ให้คนเมืองหว่านไถในไร่สาว
ฝนเม็ดร้าวตกพรูสู่เนินไศล
สิ้นฝนหมองผองคนจนจวนสิ้นใจ
ปวดระบมตรมในไร่นาทาม
ใบกระถินแห้งเหี่ยวร่วงเกรียวกราว
ริ้วลมว่าวไล่ลอดยอดมะขาม
เห็นเมฆลอยคล้อยเกลียวใจเปลี่ยวตาม
คล้ายนิยามบ้านป่านาวิชน
ฝนหลงฤดูลาสายปลายเดือนแล้ว
ท้องนาแนวเหลืองสุกทุกแห่งหน
ลูกข้าวหลงเหลืองไสวในตำบล
หญิงชราครองตนเก็บขึ้นลาน
ไกลแสนไกลลิบลิ่วทิวฟ้าสูง
ลูกยางยูงปลิดลอยลู่สู่ห้วยหาน
กระโดนทุ่งแต่งช่อจะรอบาน
เมื่อนกเขากู่ขานสิ้นสนธยา
หญิงชราถือเคียวเกี่ยวลูกข้าว
ริ้วลมหนาวครืนสุดท้ายพัดพรายผ้า
ลึกในใจฝนหล่นคล้ายสายน้ำตา
ตกต้องฟ้าต้องดินสิ้นแรงรวง
ฝังความฝันคำนึงถึงใครหนึ่ง
ให้ลึกซึ้งจมดินสิ้นแหนหวง
เก็บรวงข้าวสุดท้ายไว้เสี่ยงดวง
เผื่อบวงสรวงขวัญค่าพาใครคืน
เมฆกระจายไม้ใบเริ่มไกวว่อน
นกคืนคอนเถิดหนาอย่าทนฝืน
สิ้นยุคทองชาวนาชะตาครืน
จะหยิบยื่นภูมิปัญญาทายาทใด
โอ้ฟ้าครามยามบ่ายปราดสายฝน
ทุกตำบลไร้รวงข้าวพราวไสว
จิตสำนึกตายถมสังคมไทย
หญิงชรากล้าสุดท้ายสิ้นใจแล้ว!