Edge Of Seventeen...

เกย์เซอร์

เสียงร้องของนกพิราบ  ช่างเหมือนกับมันกำลังขับขานเสียงเพลงแห่งเสรีภาพอยู่...
          วันเวลาเหล่านั้นผ่านไปแล้ว  ผ่านไปเหมือนกับใบไม้ใบหญ้าที่ล่องลอยไปกับสายลม
          แต่เหมือนว่าฉันยังติดอยุ่กับวันวาน  อีกครั้งที่ฉันบอกกับเพื่อน ๆ ว่า...ช่างมันเถอะ
          ชั่วขณะที่ฉันจ้องมองเขา  ดูเหมือนว่าเขามีบางสิ่งบางอย่างเจ็บปวดอยู่ในใจ  เขา...ผู้อยู่ในวัยเปลี่ยนผ่าน
          เสียงเพลงที่คุ้นเคยยังล่องลอยหลอกหลอน  ฉันเห็นเธอทำในสิ่งที่ฉันพยายามทำให้ตัวฉันเอง
          ด้วยถ้อยคำในบทกวี  ด้วยเสียงเพลง  ด้วยท่วงทำนอง  แต่ช่างมันเถอะ...มันไม่สำคัญหรอก
          เมฆไม่เคยรู้ว่า  เมื่อไรฝนจะตก  ทะเลเปลี่ยนได้แค่สี  แต่ทะเลเองไม่เคยเปลี่ยน  
          อายุฉันเคลื่อนไปข้างหน้าทุกวัน  ฉันปรารถนาที่จะรักษาความรู้สึกแบบนั้นไว้...ความรู้สึกในวันที่หัวใจยังเสรี
          ทันใดนั้น  ฉันก็รู้สึกเหมือนว่า  ไม่มีใครอยู่ตรงนี้  น้ำตาไหลเป็นสายน้ำ  แต่กลับไม่มีใครได้ยิน
          ฉันพยายามที่จะหาคำตอบจากทุก ๆ ที่  แต่ก็ไม่เคยพบ  ได้ยินเพียงเสียงร้องเรียกของนกแห่งค่ำคืน
          ฉันได้ยินเสียงคุณในตอนเช้า  ฉันได้ยินเสียงคุณในกลางคืน  บางครั้งฉันก็อยู่ใกล้คุณ  แต่กลับไม่ได้ยิน  ในที่สุดฉันก็รั้งมันไว้ไม่ได้  ...ความรู้สึกในวันที่หัวใจยังเสรี