หน้าส่วนตัว
เสียงร้องของนกพิราบ ช่างเหมือนกับมันกำลังขับขานเสียงเพลงแห่งเสรีภาพอยู่...
วันเวลาเหล่านั้นผ่านไปแล้ว ผ่านไปเหมือนกับใบไม้ใบหญ้าที่ล่องลอยไปกับสายลม
แต่เหมือนว่าฉันยังติดอยุ่กับวันวาน อีกครั้งที่ฉันบอกกับเพื่อน ๆ ว่า...ช่างมันเถอะ
ชั่วขณะที่ฉันจ้องมองเขา ดูเหมือนว่าเขามีบางสิ่งบางอย่างเจ็บปวดอยู่ในใจ เขา...ผู้อยู่ในวัยเปลี่ยนผ่าน
เสียงเพลงที่คุ้นเคยยังล่องลอยหลอกหลอน ฉันเห็นเธอทำในสิ่งที่ฉันพยายามทำให้ตัวฉันเอง
ด้วยถ้อยคำในบทกวี ด้วยเสียงเพลง ด้วยท่วงทำนอง แต่ช่างมันเถอะ...มันไม่สำคัญหรอก
เมฆไม่เคยรู้ว่า เมื่อไรฝนจะตก ทะเลเปลี่ยนได้แค่สี แต่ทะเลเองไม่เคยเปลี่ยน
อายุฉันเคลื่อนไปข้างหน้าทุกวัน ฉันปรารถนาที่จะรักษาความรู้สึกแบบนั้นไว้...ความรู้สึกในวันที่หัวใจยังเสรี
ทันใดนั้น ฉันก็รู้สึกเหมือนว่า ไม่มีใครอยู่ตรงนี้ น้ำตาไหลเป็นสายน้ำ แต่กลับไม่มีใครได้ยิน
ฉันพยายามที่จะหาคำตอบจากทุก ๆ ที่ แต่ก็ไม่เคยพบ ได้ยินเพียงเสียงร้องเรียกของนกแห่งค่ำคืน
ฉันได้ยินเสียงคุณในตอนเช้า ฉันได้ยินเสียงคุณในกลางคืน บางครั้งฉันก็อยู่ใกล้คุณ แต่กลับไม่ได้ยิน ในที่สุดฉันก็รั้งมันไว้ไม่ได้ ...ความรู้สึกในวันที่หัวใจยังเสรี
เกย์เซอร์ 17 ก.ค. 2547 11:51 น. - ID 57473 
910
2
0
17 กรกฎาคม 2547 12:34 น. - comment id 299807
เป็นชิ้นงานที่งามมากทางภาษา ๚ะ๛size>
17 กรกฎาคม 2547 15:12 น. - comment id 299855
โอ ชอบมากๆๆ ใบไม้ร่วงไม่เคยคืนสู่ต้น สายน้ำวนไหลผ่านแล้วห่างหาย ดอกไม้บานแย้มกลีบร่วงกระจาย ชีพอุบัติพลันดับกลายเป็นผงคลี :-)
17 กรกฎาคม 2547 16:29 น. - comment id 299890
อะไรที่รั้งไว้ไม่ได้ ปล่อยมันให้ไปอิสระ ชอบจริงๆครับ งดงามที่แฝงไว้ด้วยความ เศร้า เหงา
17 กรกฎาคม 2547 18:21 น. - comment id 299944
ทุกสิ่งไม่สามารถย้อนกลับมาได้ ที่เก็บไว้ได้ก็เพียงความทรงจำค่ะ แต่งได้ดีค่ะ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
