จักจั่น

พอค่ำลงพงไพรในรั้วบ้าน
ดังสะท้านทั่วสวนยั่วยวนฉัน
จักจั่นกลั่นเสียงสำเนียงพลัน
ร้องรับลั่นราวประสานหวานเพราะดี
นึกถึงครั้งยังเด็กตัวเล็กอยู่
เที่ยวเดินดูดงไม้ในสวนศรี
เห็นจักจั่นลั่นร้องเสียงก้องดี
รีบเร็วจี๋จับเล่นเอ็นดูมัน
นำไปใส่ในกล่องของไม้ขีด
คอยเขากรีดเกิดเสียงสำเนียงสั่น
ยกขึ้นแอบแนบหูอยู่อย่างนั้น
ฟังเขาลั่นร้องเพลงบรรเลงดัง
แต่น่าเศร้าเขาตายให้หน่ายแหนง
เหมือนฉันแกล้งเก็บเขาเอาไปขัง
ให้อดน้ำช้ำในใยน่าชัง
จึงหยุดยั้งรั้งใจไว้แค่ยิน
บ้านนกตะวัน หนองแขม
14 มีนาคม 2547

ให้ดาว 0 ดาว

1 2 3 4 5

0 ดาวจาก 0 คน

นกตะวัน 20 มี.ค. 2547 20:20 น. - ID 49177

883

URL แบบสั้น https://www.thaipoem.com/poem/49177 ที่มา: - , นกตะวัน

comments powered by Disqus

Nuch

21 มีนาคม 2547 01:39 น. - comment id 234116

ยังเขียนได้ดีเหมือนเดิมนะค่ะ 

ชอบค่ะ แวะมาทักทายเช่นเคยค่ะ

)))**--ผลิใบสู่วัยกล้า--**(((

21 มีนาคม 2547 07:55 น. - comment id 234176
```
ชื่นชมเขียนได้ดีครับ
```
เสียงเรียกจากสายลม

21 มีนาคม 2547 21:51 น. - comment id 234573
```
แต่งได้ดีมากค่ะ  คมมาก
```