ฝนหลงฤดู

เช้าวันนี้มีฝนหล่นจากฟ้า
ราวกับว่าวสันต์นั้นมาถึง
แต่เดือนนี้มีนาน่าคำนึง
ใยฝนจึงจ้องหลั่งนั่งแปลกใจ
หรือพายุดุร้ายมากรายกล้ำ
พัดกระหน่ำเหนือนภาฝ่าแดดใส
เมฆจึงครึ้มซึมเศร้าเหงาทันใด
ฝากน้ำใสสาดสายปรายละออง
พฤกษาชุ่มชอุ่มใบได้ฝนริน
เขียวสดสิ้นสุกใสไร้มัวหมอง
รอคอยฝนหล่นซ้ำน้ำฉ่ำนอง
หลังแดดต้องเต็มเดือนเยือนทั้งวัน
แล้วตะวันทันส่องแสงทองฉาย
เมฆมลายเลือนเลยเหมือนเย้ยหยัน
ต้นไม้ฟื้นยืนช้ำระกำพลัน
สายฝนนั้นนิ่งสุดหยุดตกมา
บ้านนกตะวัน หนองแขม
7 มีนาคม 2547

ให้ดาว 0 ดาว

1 2 3 4 5

0 ดาวจาก 0 คน

นกตะวัน 7 มี.ค. 2547 21:27 น. - ID 48204

1218

URL แบบสั้น https://www.thaipoem.com/poem/48204 ที่มา: - , นกตะวัน

comments powered by Disqus

sun strom

7 มีนาคม 2547 21:52 น. - comment id 226616

แวะมาอ่าน บทกวี ที่มีค่า
เพ่งสายตา ไล่เรียง ตัวอักษร
อ่อนละมุน นุ่มละไม ในคำกลอน
เป็นคำวอน ฝากฟ้า ฝ่าสายลม

แวะมาเยี่ยมพี่นกตะวันนะคะ
กลอนไพเราะมากค่ะ

เสียงเรียกจากสายลม

7 มีนาคม 2547 22:44 น. - comment id 226642
```
ไพเราะมาก  แต่งได้ไงเนี่ย
```

พุด

7 มีนาคม 2547 22:54 น. - comment id 226653

พุดไปเดินเดียวดายเหว่ว้าริมทะเลมาค่ะ
กำลังรจนาอีกเรื่องค่ะ
และด้วยรักฝนหลงฤดู
ทั้งๆที่ฤดีนี้ไม่เคยมีวันหลงไกลไปจากร่มรักเรือนไทยแห่งดวงใจของเราทุกคนเลยค่ะ
และไม่เคยลืมหลงคิดถึงพี่นกนะคะ
รักชื่นชมเสมอมา