ร้อยดาวเรือง

ลำน้ำน่าน

.........หอมรินกลิ่นดอกดาว
.........ยามเหน็บหนาวยิ่งครวญถึง
.........อิงแอบแนบคะนึง
.........ระบัดเรืองเหลืองอาบใจ
เรียงรายรับอรุณ
กลิ่นกรุ่นละมุนละไม
ผุดผ่องดั่งทองไส
สอดซ้อนสานแสงตะวัน
..........เขียวใบไล้เคียงคลอ
..........งามละออทอสีสัน
..........ราตรีคลี่แสงจันทร์
..........ยิ่งน้อมจิตให้พิศมอง
ดอกดวงเหลืองอำพรรณ
เกี่ยวริ้วฝันพลันผยอง
ลมริ้วพลิ้วทำนอง
กำจรใจใคร่เคลิ้มเอน
.........เด็ดดอกร้อยมาลัย
.........เป็นช่อใจถวายเพล
.........พุทธะประทับเย็น
.........อานิสงส์อยู่แนบนาน
งดงามตามกำเนิด
แสนประเสริฐดอกไม้หวาน
ดั่งรักระบัดนาน
ร้อยดาวเรืองก็ไร้โรย.....
..................
สี่ห้าวันมานี้ ได้เข้าพักพิงอิงแอบแนบใจกับพระธรรมของพระบรมศาสดา ปฏิบัติธรรม จิตใจที่เคยฟุ้งซ่านกลับสงบนิ่ง  เห็นดอกดาวเรืองมากมายที่พุทธมามกะนำมาถวาย เป็นแรงบรรดาลใจอย่างยิ่งยวดในการเขียน...จิตสงบรำงับในกลิ่นหอมแปลกๆ ของดาวเรือง ที่บางคนกล่าวว่าไม่ปรารถนา..เป็นนานาจิตตัง เฉกเช่นหลายเรื่องราวที่มีบางคนชอบและบางคนไม่ชอบ และบางที่ก็ยังหาคำตอบไม่ได้ว่า ทำไม......แต่ลึกๆ แล้วด้วยดวงใจอันละมุนละไม ก็อดที่จะจะพลีใจให้กับความงามของหมู่มวลบุปผา ไม่ได้อยู่นั่นเอง..