ฝนเอ๋ย หายไปหนไหนหนอ ข้าวกล้ายังรั้งรอฝนหนอฝน รู้บ้างไหมร่ำร้องต้องฝืนทน ใยไม่หล่นชโลมหล้ามาบ้างเลย ผืนนายามนี้ไม่มีน้ำ แดดก็ซ้ำเผาไหม้ไอระเหย รอแต่ฝนหยาดเย็นเหมือนเช่นเคย จะให้เอ่ยวอนขอต่อผู้ใด ข้าเป็นกล้าแกร่งแกรนบนแผ่นดิน รอฝนรินประทินนามาแต่ไหน ไม่รักกล้าข้าวเขียวเชียวนะใจ หรืออย่างไรไม่รู้ว่ากว่าฝนโปรย ข้าวในหน้าแห้งกรังตั้งตารอ กำลังท้อกำลังแล้งแห้งระโหย จะทิ้งช่วงชุกชุมชุ่มชื่นโชย ขาดช่วงโดยไม่บอกกันมันโหดร้าย รู้หรือเปล่าข้าวกล้าในนาหว่าน ล้วนต้องการน้ำเย็นใสไม่ขาดสาย แล้งอย่างนี้ ร้ายอย่างนี้ มีแต่ตาย หากแม้นสายฝนไม่มานาคงล้ม ฝากชีวิตเอาไว้ขอให้ช่วย เมตตาด้วยเถิดฝนฟ้าอย่าทับถม ข้าวน้อยน้อยคอยแต่น้ำมาพร่ำพรม จะซูบซมโซรันทดกันหมดแล้ว (ม้าก้านกล้วย)
11 มิถุนายน 2546 00:44 น. - comment id 146351
มาซะดึกเลย มัวไปคึกจีบสาวเวทีไหนมานะนี่ ฝากไว้ก่อนละกัน จะไปเชียร์คุณบอลหวดเทนนิสนะ งานทุกบทไม่เคยมีคำว่าผิดหวังเลย และอยากรู้จัง บ้านแมกไม้ใช้โทรได้แล้วเหรอ..
11 มิถุนายน 2546 07:38 น. - comment id 146360
กลอนเศร้างามแท้เร้ามือคันเขียนนะท่าน ข้าวเขียวเรียว ใบไกว กวัดลมไล้ ดั่งบอกเมฆ ขาวไป ว่ารอฝน ลมพัดหวน ชวนข้าว ร้าวจำนน ข้าวเจียมจน เมฆฝน ยลไม่มา ข้าวคานา พาพบ สัจจะทุกข์ สังขารสุข หายาก ล้วนกล่นเข็น แม้นชอกช้ำ น้ำตา เปียกกระเซ็น จำทนเล้น กายทุกข์ หวังสุขใจ มาเป็นกำลังใจนิ
11 มิถุนายน 2546 10:14 น. - comment id 146370
ลุงม้าบรรยายได้สวยมากครับ ผมชอบกวีท้องทุ่งและรุ้งรวงข้าว ทั้งเศร้า ทั้งสวย ปนเปกันไป
11 มิถุนายน 2546 19:11 น. - comment id 146491
หากฝน .. ขาดสาย คงตาย .. เหี่ยวแห้ง สายฝน .. เริ่มแล้ง เหมือนแกล้ง .. ชาวนา ฟ้าเอย .. เคยมี อย่าหนี .. เลยหนา โปรดจง .. เมตตา ตกมา .. เถิดหนอ ให้ข้าว .. รื่นรวง อย่าลวง .. ให้ท้อ ฝนเอ๋ย .. เรียวรอ ชูช่อ .. ขอฝน สงสัย.. ต่อกลอนประตูด้วยซะแล้วล่ะ น้า.. นะ.. ทน ๆ เหอะ.. ไม่ป่วนก็ไม่ใช่แจม
11 มิถุนายน 2546 23:14 น. - comment id 146541
ฝนมาปลากินมด ฝนลดมดกินปลา อ้าว มะช่ายเนาะ อิอิ... แวะมาทักทาย พี่ม้าฯ ค่า...บทกลอนยังคงความไพเราะอยู่เสมอเลย (o*^___^*o)
12 มิถุนายน 2546 16:33 น. - comment id 146731
มาชื่นชมค่า มิ้วๆ
14 มิถุนายน 2546 23:06 น. - comment id 147133
คุณม้าก้านกล้วย ยังคงแต่งกลอนได้ไพเราะเสมอ ชอบเวลาที่ฝนตกเพราะชุ่มฉ่ำใจ แต่เหงาทุกครั้งที่ฝนตก ไม่ทราบว่าทำไม ยิ่งเวลาอยู่ไกลบ้านยิ่งเหงาใหญ่เลยค่ะ