บิน..บทที่9 (เธอเคยเห็นดาวร้องไห้ไหม?)

ตะวัน

ในคืนหนึ่ง...
ผมกับเจ้าควายน้อย..เราขยับปีกอยู่ด้วยกันกลางฟ้า
กลางฟ้าที่พร่าไหวไปด้วยละอองดาว
สวย..ดาวช่างสวย..มองกี่ทีก็สวย
แต่กลางความสวยมีหนึ่งเสียง
เสียงแผ่วๆ..ที่แว่วมาจากที่ใดสักแห่ง
ผมขยับปีกเสาะหาต้นกำเนิดของเสียงนั้น
แล้วมัน..ก็ชัดขึ้นเรื่อยๆ
ผมทำความคุ้นเคยกับมันสักพัก
ชัดเจนแล้ว..
เสียงนั้น..
....
.. ในคืนที่ดาวพร่างทั่วฟ้า
ใครต่อใครก็บอกว่าสวย
ดาวร่ายรำตามลำนำทำนองของสายลม
ใครต่อใครเฝ้าชื่นชมท้องฟ้า
บ้างเพราะเหงา..
บ้างเพราะเรื่องราวเรียงรายรุมเร้าจนนอนไม่หลับ
หลากหลายเหตุผลในการเหม่อไปยังปลายฟ้า
ใช้สายตาสะกิดแสงดาว
แต่จะมีใครสักคนหรือเปล่า..ที่อยากรู้ว่าดาวรู้สึกอย่างไร
..ฉันคือดาวดวงเล็กๆดวงหนึ่ง
หนึ่งในองค์ประกอบของแสงสีเงินที่พราวไหวในผืนฟ้า
ประดับประดาท้องฟ้ายามค่ำคืน
ฉันเคยภูมิใจที่ได้เป็นดาวทอแสงระยับให้ผู้คนเฝ้ามอง
แต่เมื่อเวลาผ่านไป...
ฉันก็เข้าใจ..ว่าเข้าใจผิด
หมู่ดาวที่เรียงรายต่างหาก..ที่ผู้คนเฝ้ามอง
..ไม่ใช่ฉัน..
ถ้าบังเอิญวันหนึ่งฉันหายไปจากผืนฟ้า
จะมีใครไหนไหมสังเกตเห็น
แม้แต่เธอเองก็อาจไม่รู้ด้วยซ้ำ..ว่ามีฉันอยู่
ทั้งที่เราถูกแต้มไว้ในฟ้าเดียวกัน
จันทราอย่างเธอมีแต่คนเฝ้ามอง
รวมทั้งฉัน..เธอคือสิ่งเดียวที่ทำให้ฉันรู้สึกว่าฟ้านี้ช่างสวย
แต่มันก็เท่านั้น...
เพราะหากวันใดเธอระบายสีของแสงได้เต็มที่
มันหมายความว่า..ฉันต้องยอมเลือนหายไปจากผืนฟ้า
และต้องทนมองเธอเคียงคู่กับเขา..
ดาวที่ทอแสงกล้าดวงนั้น
จริงๆแล้ว..มันก็ไม่ได้มีอะไรสำคัญ..แต่รู้ไหม..ฉันร้องไห้
ฉันรู้ดี..มีดาวอีกนับล้านที่ไม่ได้ดีเด่อะไรไปกว่าฉัน
ฉันไม่ควรคิดอะไร
แต่ฉันก็ร้องไห้...
จันทร์จ๋า..
ถ้าวันหนึ่ง..เธอจะบังเอิญชายตามมาทางนี้
เธอจะเห็นดาวดวงหนึ่ง..สวย..สวยกว่าทุกๆครั้ง
รู้ไหม..นั่นแหละคือฉัน
ละอองน้ำตาที่พร่าไหว..มันไหลไล้ขอบแสง
ไหวระยับวับวาวแวง..
จึงสาดแสดงแสงสกาว..
...เสียงนั้นดังมาจากดวงดาว..
ดาวที่ร้องไห้..ดวงหนึ่ง