ดั่งสายฝน...พรมโลกหล้า

ลำน้ำน่าน

ทำนอง: พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ภูมิพลอดุลยเดช
คำร้อง: พระเจ้าวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าจักรพันธ์เพ็ญศิริ 
เมื่อลมฝนบนฟ้ามาลิ่ว
ต้นไม้พลิ้วลู่กิ่งใบ
เหมือนจะเอนรากคลอนถอนไป
แต่เหล่าไม้ยิ่งกลับงาม 
..............พระพรหมท่านบันดาลให้ฝนหลั่ง
..............เพื่อประทังชีวิตมิทราม
..............น้ำทิพย์สาดเป็นสายพรายพลิ้วทิวงาม
..............ทั่วเขตคามชุ่มธารา 
สาดเป็นสายพรายพลิ้วทิวทุ่ง
แดดทอรุ้งอร่ามตา
รุ้งเลื่อมลายพร่างพลายนภา
ยามเมื่อฝนมาแต่ไกล 
พระพรหมช่วยอำนวยให้ชื่นฉ่ำ
เพื่อจะนำดับความร้อนใจ
น้ำฝนพลั่งลงมาจากฟ้าแดนไกล
พืชพรรณไม้ชื่นยืนยง
บทเพลงพระราชนิพนธ์ในล้นเกล้าฯ บรรเลงเศร้า...เคล้าสายฝนและลมหนาว 
ทายทักมากับฟากฟ้าคืนนี้...ที่ฉันนั่งอยู่ริมระเบียงไม้ไผ่....
มองดูสายฝนที่กำลังโปรยพร่าง หลั่งมา...เหมือนฟ้าพิโรธใคร
หรือจากถิ่นไหนสักแห่ง....บนฟากฟ้า...เป็นฝนหลงฤดู
ไม่หนักหน่วงแต่โปรยพร่าง...และสาดซัดเป็นละออง....
มองออกไปยังท้องทุ่งที่อยู่ติดกับบ้านเล็กในทุ่งใหญ่หลังนี้....
บ้านฉันที่เป็นบ้านไม้ไผ่เล็กๆ อยู่ติดกับท้องทุ่งนา
ที่ฤดูกาลนี้ข้าวกล้ากำลังระบัดใบ..ตั้งท้อง..รองรวง
เห็นใบข้าวล่อลู่ไปตามแรงลมฝน..สวยงาม....
สายฝนเป็นแรงบันดาลใจให้รจนาบทกวี...ที่รักในหัวใจ
ฝากไปกับสายฝน....เป็นกำลังใจให้ใจทุกดวงในค่ำคืนนี้
ที่กำลังดิ้นรนต่อสู้ท่ามกลางพายุและฟ้าฝนทุกที่....ในโลกหล้า
ให้เรียนรู้และซาบซึ้ง..กับธรรมชาติและสิ่งดีงามบนโลกใบนี้
กับสิ่งที่เป็นธรรมดา ธรรมดา เรียบง่าย งดงาม.....
และด้วยกำลังใจจากพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯ 
สายฝนเหมือนสายน้ำพระทัยที่หลั่งไหล...รดโลกทั่วหล้า
ให้ชุ่มเย็น...สายธารแห่งความรัก ความดีงาม...ไหลหลั่ง
เป็นสายยาวพราวพลิ้ว....งามงด.. เนิ่นนานในใจดวงนี้....
กับค่ำคืนนี้...ข้าวกล้าเริ่งร่า..ด้วยสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณ 
ดั่งสายฝน...หลั่งโลม.
ฉันเป็นอะไร....ในสายฝน....
	เมื่อลมฝนบนฟ้า....มาลิ่วลู่
	หลงฤดูพรูลมบน....ฝนจากสรวงฯ
	ฉันคือใครในโลกหล้า...ลดาดวง
	เป็นรุ้งรวงห่มความฝัน.....อันพร่างพราว
	อยากรู้ไหมฉันเป็นใคร....
	ฉันเป็นเงาของใคร...ในไพรกว้าง
	เป็นหนทางในแว่นแคว้น....แดนระโหย
	เป็นต้นไม้รอสายฝน....พรมพร่างโปรย
	เป็นลมโชยโรยละออง....ล่องท้องธาร
	ดินแดนฉันอยู่แห่งไหน...ใครรู้บ้าง
	ไม่เอ่ยนามปรากฏความ...ไต่ถามฝัน
	ฉันนอนหลับทับแสงดาว...ข้างเงาจันทร์
	ฉันปลุกฝันอันพิไล....ใกล้แรมลาง
	ฉันโปรดดินถิ่นต่ำต้อย....ในรอยรัก
	ชัดประจักษ์มอบรักมา......ณ ป่าฝัน
	ฉันคือแสงแห่งฟ้า....ของนวลจันทร์
	เป็นตะวันในยามรุ่ง.....ของทุ่งนา
	เป็นต้นข้าวพราวไสว....ในสายฝน
	บินสู้ทนบนทางเดี่ยว....เปลี่ยวเวหา
	ปลุกตัวตนในความเหงา.....เงาจันทรา
	เป็นสกุณาพาฝนหลวง....ร่วนกับลม
	
	เห็นฉันไหม.....
	เห็นฉันใหม่ในสายฝน....พรมพร่างนี้
	คือความดีที่หลั่งโลม.....ชโลมแห่งหน
	เห็นชีวิตแตกโตขึ้น.......ฟื้นจากโคลน
	เพื่อคนจน...ฉ่ำฝน....ฉันเป็นอะไรฯ
	
	ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อมขอเดชะฯ