บทบันทึก..กลางทะเลหมอก

นกน้ำ ไซบีเรีย

เช้ามืดวันนั้นนานมากแล้ว
เพื่อนๆและเรา
ต่างนั่งเบียดชิดอยู่บนกระบะของรถที่เหมามาจากตัวเมือง
บนไหล่เขารถวิ่งไปอย่างระมัดระวัง
ยิ่งสูงอากาศยิ่งหนาว หนาวกว่าที่คิด
บนยอดเขาเรานั่งชมทะเลหมอกอย่างไม่รู้เบื่อ
บางครั้งมันปกคลุมจนมองไม่เห็นภูที่อยู่เบื้องหน้า
บางคราวมันจางหายจนเห็นดอยสูงเด่นชัด
ฉันเห็นเธอร้อยเรียงถ้อยคำลงบนสมุดบันทึกว่า
..ชีวิตเราบางคราวเหมือนจมอยู่ในทะเลหมอก
..คลุมเครือไร้ทิศทาง วันข้างหน้าจะเป็นเช่นไรมิอาจหยั่งรู้
..ภาพของอนาคต
..อาจเป็นเพียงความพร่าเลือนเหมือนหมอก
..ฉันจะได้อิงไออุ่นจากเธอเช่นนี้อีกสักกี่ครั้ง
..ฉันจะเก็บความงามของวันนี้ไว้ในความทรงจำ
..ฉันจะจำไออุ่นจากเธอตราบเท่านาน
บนถนนเส้นเดิม
ฉันกำลังขับรถลัดเลาะไปตามไหล่เขา
หมอกโรยตัวเป็นม่านบังทางอยู่เป็นระยะ มากบ้างน้อยบ้าง
บางครั้งเหมือนจมอยู่ในทะเลหมอก
แต่บางคราวหมอกจางจนมองเห็นเส้นทางสู่อดีตแจ่มชัด
กับข้อความในหน้ากระดาษที่เธอร้อยเรียงในวันนั้น
กับข้อความที่ยังสดใหม่ในความรู้สึก
..ฉันจะเก็บความงามของวันนี้ไว้ในความทรงจำ
..ฉันจะจำไออุ่นจากเธอตราบเท่านาน