ไออุ่น.. แห่งขุนเขา
พันหนึ่งราตรี..
ที่จริงอาจจะแต่งกลอนไม่ก่งไม่สระสรวยนัก แต่ก็..แต่งด้วยใจรักที่อยากจะเขียน ปกติ พันวา..จะเขียนบันทึกและกลอนจากความรุ้สึกทิ้งไว้ใน http://sweetyland.multiply.com ที่จริงกลอนบทนี้มีรูปสวยๆประกอบอยู่ในแต่ละบท อยากเชิญชวนผู้รักกลอน มิตรใหม่เข้าไปเยี่ยมชมบ้านหลังน้อย แต่อบอุ่นใจของข้าพเจ้าบ้าง ..และยินดีเสมอสำหรับคำติชม
http://sweetyland.multiply.com
นั่งคิดถึง ขุนเขา ลำเนาป่า
อยากใฝ่หา ไออุ่น จากถิ่นสูง
พร่ำคิดถึง ไพรวัลย์ และยางยูง
ถูกชักจูง จากไกล ไปเนิ่นนาน..
ขุนคีรี เด่นตระหง่าน เทียบเทียมเมฆ
ประหนึ่งเอก องครักษ์ พิทักษ์หาญ
ช่างเข้มเเข็ง แน่วแน่ ในวิญญาณ
เพื่อสืบสาน รักษา ผืนดินเดียว...
ศิขรินทร์ งามล้ำ เอื้อมค้ำฟ้า
เลียบเมฆา ละอองน้ำ ฉ่ำเยือกหนาว
เหมือนอ้อมกอด ทะเลหมอก เพียงบางเบา
ช่วยกันเคล้า ต่อเติม เสริมจินตนา...
คลื่นไอหมอก ม้วนตัว เหมือนยั่วเย้า
ดั่งจักเร้า รึงให้ อาลัยหา
หนึ่งคนเศร้า ยังเจ็บช้ำ พรรณนา
ถูกลักพา ซ่อนไว้ ใน..ณ..คิรินท์...
ใกล้สายัญ เริงคล้อย เลียบทิวเขา
ช่างอ่อนเยาว์ สุกไสว ดั่งสีสิน
ตะวันรอน อ่อนแรงล้า มณีนิล
เพียงข้ายิน ยลเท่านี้ ก็ปรีด์เปรม..
อยากวอนฟ้า ขุนคีรี ซึ่งที่รัก
ข้าจักพัก รักเขามั่น ไม่หวั่นไหว
ดั่งเช่นเจ้า บรรพต ในถิ่นไพร
ด้วยหัวใจ เด็ดเดียว ..และทรนง..