เมื่อโลก เริ่มแล้ง แรงลมร้อน กัดกร่อน ผิวกาย ให้กลายกร้าน ทุ่งนา ทาแดด ที่แผดผ่าน ย่อยยับ อัประมาณ เผาผลาญแล้ง พืชไร่ ล่มสลาย ยืนตายซาก ลำบาก ลำบน ทุกหนแห่ง มองฟ้า หมดฝัน ตะวันแดง ร้อนแรง ร้อนรน ระคนทุกข์ นาปี นาปรัง พังปี้ป่น ผู้คน หมองเศร้า จับเจ่าจุก นาล่ม สวนแล้ง ไร่ร้อนลุก เผาสุก เกรียมกรำ กลายดำด้าน น้ำเอ๋ย ใครรู้ น้ำอยู่ไหน เหตุใด น้ำหาย ไปทั้งย่าน บึงขอด คลองแห้ง แล้งกันดาร แดดผลาญ เผาดิน เจียนสิ้นใจ งอมือ อยู่ใย ให้ตายปล่าว บนบาน ศาลกล่าว แก่กอไผ่ แห่แมว แห่หมา บูชาไฟ ล้วนไร้ ผลลัพธ์ จึงอับจน ลุกฮือ ฮึกโหม เข้าโรมรุก บ่าบุก ชิงตี ให้ปี้ป่น มีน้ำ ที่ไหน จะไปปล้น ความคน สูญสลาย กลับกลายมาร ลามลึก ศึกใหญ่ ในโลกแล้ง ดินแห้ง ฟ้าเหือด เผาเลือดพล่าน แก่งแย่ง ยื้อยุด ฉุดวิญญาณ ประหาร ผลาญพร่า กว่าครั้งใด ก่อเกิด มลพิษ ปิดผืนฟ้า พสุธา ย่อยสลาย เป็นทรายใส ทะเล ล้วนเลือด เดือดเป็นไอ โลกใหม่ เมื่อสิ้น สงครามน้ำ ฯ
3 เมษายน 2545 10:07 น. - comment id 43966
สุดยอดบทกลอนนี้ณธีร์จ๋า ขวัญอยากบอกว่านี้คือความน่าเป็นห่วง ทั้งน้ำจริงน้ำใจที่แห้งกลวง คือความห่วงในโลกนี้ที่เป็นไปที่เปลี่ยนแปลง!
3 เมษายน 2545 16:39 น. - comment id 44033
มหากาพย์ยิ่งใหญ่ในใจคน เมื่อได้ยลได้พินิจยิ่งตรึกตรา โอ้ว่าลูกหลานภาคหน้าจะอย่างไร!
3 เมษายน 2545 21:34 น. - comment id 44095
ฝากน้ำมารด ณธีร์ ขันนึง
3 เมษายน 2545 21:45 น. - comment id 44098
ไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นเลยนะ ขาดแคลนน้ำเนี่ย แต่บทกลอนเจ๋ง จริงๆ อ่านแล้วกลัวสงครามจัง
5 เมษายน 2545 12:25 น. - comment id 44422
ขออย่าให้วันนั้นมาถึงเลยค่ะ
18 เมษายน 2545 15:46 น. - comment id 46026
ขอบคุณครับ ^__^