....วนาทิพย์....

คนกุลา

.............
เทพทิพย์เทพีไพรในกาลเก่า
ตามเรื่องเล่าคนโบราณผ่านต่อเนื่อง
จากป่ารกพงหนามาสู่เมือง
สานต่อเนื่องนับครรลองเผ่าผองชน
มีธารเลาะเกาะแก่งเซาะแหล่งหิน
น้ำใสรินถิ่นปลาร่าเริงฝน
ใบไม้ร่วงแดงเหลืองเรื่อเรืองปน
หมอกม่านหม่นคลุมลอยอ้อยอิ่งไอ
ต้นไม้ใหญ่ยืนต้นเหมือนคนเฒ่า
ตะไคร่เก่าไต่ต้นแต่หนไหน
เทพารักษ์ประทับร่างแฝงทางใด
เทพีไพรเคียงเทพเจ้าคุ้มเขางาม
เทพีไพรและเทพเจ้าเฝ้าดงหลวง
ใครอยากล่วงล้ำหยุดสุดเขตห้าม
คนยุคใหม่เก่งเหลือใจไม่ทำตาม
เอาเพลิงลามรุกถางร้างป่าพง
เทพเทพีวันนี้ต้องลี้หลบ
ไม่อยากพบศพทรากไม้กลายเป็นผง
ยามแล้งร้ายหายเหือดเดือดทั่วดง
เทพทิพย์คงช่วยอย่างไรไม่เห็นทาง
อาจช่วยได้อยู่บ้างเป็นบางจุด
ผู้พิสุทธิ์รักวนาและกล้าสร้าง
ปลูกป่ากลางทางทุ่งรุ้งเลือนลาง
ฝืนสรรค์สร้างแม้เสียงห้ามท่ามผู้คน
เพียงเพื่อเสกน้ำล้อมโอบอ้อมขวัญ
ประดุจจันทร์ประดับดาวพราวเมฆหม่น
เป็นรั้วรอบกรอบหัวใจใครบางคน
ผู้รักฝนระใบไม้ร่ายลำนำ
นิรมิตรระบำฝนบนลานหญ้า
เพื่อลดราร้อนแล้งที่แกล้งย้ำ
เทพแห่งไพรไหลน้ำฟ้ามาพรำพรำ
เพื่อหมู่ส่ำสัตว์สา.....มาเสพย์เย็น
.
..................
.