หอมพะยอมแจ่มใจไม่เคยจาง
เฮาชาวดอย
โอ้พะยอมยามนี้ที่ทุ่งรัก
ห่วงแสนห่วงหน่วงหนักรักคิดถึง
โอ้หอมเอยหอมประจำยังคำนึง
ยังลึกซึ้งจึงกระจ่างอยู่กลางใจ
คือดอกฟ้าจากฟ้ามาอยู่ทุ่ง
มาจรุงทุ่งร้างอันกว้างใหญ่
ทิพย์เอยทิพย์สวรรค์คันธาลัย
ทิพย์พิรุฬห์หยาดหทัยผู้ทุกข์ทน
เจ้าคือเพื่อนชาวนายามหน้าแล้ง
คือเรี่ยวแรงแห่งรักถักทอผล
ด้อยราคาไร้ราคีที่ปลอมปน
ยืนหยัดต้นชูช่ออยู่ชิงชัย
โอท้าวทวยนามแถน ณ แมนสรวง
ขอฝนร่วงพรมพะยอมกล่อมสมัย
ขอพะยอมหอมซึ้งตรึงหทัย
หอมไม่ร้างกลางใจหอมไม่จาง
หอมวันนั้นถึงวันนี้หลายปีนับ
หอมประทับกลางใจหอมไม่สร่าง
แม้นจากไกลหอมยังเร้าไม่เบาบาง
วันแรมร้างเดือนยังห่วงเมื่อล่วงเลย
โอ้พะยอมหอมไกลไปจากแก้ว
ฤาลืมแล้วลืมเตือนเพื่อนข้าเอ๋ย
ฤาลืมแล้วคารมคราชมเชย
ที่เอื้อนเอ่ยทั้งปวงเป็นห่วงนัก
เพลงพะยอมกล่อมร้างทุ่งว่างเปล่า
ช่อดอกเฉาเริ่มร่วงร้อนหน่วงหนัก
จากพะยอมหอมร้างห่างทุ่งรัก
ไปรับใช้เครื่องจักรไร้หัวใจ