หล่นละลิ่วลอยลมลงจากขั้ว มาเกลือกกลั้วกราดกล่นบนดินด้าว เมื่อลมแล้งพัดสะท้านผ่านหนหาว คงถึงคราวผลัดใบไล่ชรา เพราะร้อนรนดลใจในระแหง ใบจึงแห้งกรอบเกรียมเตรียมถลา ยอดยังหยุดชื่นชูรู้เวลา แล้วโรยราร่วงละล่องต้องแรมร้าง ผลัดเพื่อผลิพลัดพรากจากเพื่อเกิด รอวสันต์อันจะเพลิดจะเพลินพร่าง รอฝนใหม่ในวันพรุ่งวันรุ้งราง เพื่อจะสร้างพงไพรให้เขียวคืน จึงต้องยอมปลดปลงลงจากขั้ว ยอมแลกตัวให้ต้นใหญ่ยังได้ชื่น ยอมร่วงโรยโปรยปรายบนพ่ายพื้น ยอมกล้ำกลืนสลัดใบไปตามลม เป็นดุจคำภีร์ของชีวิต ที่ลิขิตแทนคำพร่ำผสม เก่าไปใหม่มาคือคารม ยอมระทมแลกเถลิงระเริงสราญ เคยพบเห็นสิ่งใหม่ใหม่มาไม่น้อย ได้เรียงร้อยเรื่องราวมาเล่าขาน ได้เก็บเกี่ยวเจนจบประสบการณ์ ได้ผันผ่านดีร้ายมากมายนัก พลันชราเป็นได้เพียงใบแก่ รออยู่แค่คืนวันก้านนั้นหัก โรยจากฟ้าลาจากต้นที่ตนรัก ลงมาพักและสลายกลายเป็นดิน (ม้าก้านกล้วย)
17 มีนาคม 2545 17:05 น. - comment id 41144
ยอดเยี่ยมเช่นเคย ชื่นชม นับถือ
17 มีนาคม 2545 17:15 น. - comment id 41149
หา เล่นโพสกันใน 3 นาทีเนี่ยนะ ตกปลา ปลายังดมเหยื่อนานกว่านี้เลยอ่ะ ซึ้งจริง ๆ เลย เนี่ย
17 มีนาคม 2545 22:10 น. - comment id 41167
Such a wonderful poem. I do not know what to say.
18 มีนาคม 2545 01:13 น. - comment id 41180
ง่า... เพราะเหมือนเดิมเลยพี่....
18 มีนาคม 2545 02:29 น. - comment id 41188
บทนี้เยี่ยมเลยจ้าา ชอบจัง
18 มีนาคม 2545 08:57 น. - comment id 41198
ใบไม้รอร่วงหล่นปนเปื้อนป่า พสุธาร่อท่าเห่กล่อมขวัญ ใบไม้หนึ่งราโรยกับตะวัน ปลิดปลิวพลัน..ได้จูบกับผืนดิน!ที่รักรอเป็นหนึ่งเดียวมาแสนนาน!
18 มีนาคม 2545 10:49 น. - comment id 41199
นับถือครับ
19 มีนาคม 2545 05:12 น. - comment id 41306
ชอบจังเลยพี่ กลอนของพี่จะสอดแทรกอะไรให้คิดเสมอ เลยนะคะ
19 มีนาคม 2545 08:36 น. - comment id 41325
ปลิดปลิวละลิ่วลอย ผละผลอยระร่วงหล่น จำพรากจากลำต้น มาเกลื่อนกล่นบนผืนดิน ฯ
19 มีนาคม 2545 15:12 น. - comment id 41391
ชอบการใช้คำ ถ้อยคำจังเลยค่ะ
19 มีนาคม 2545 15:29 น. - comment id 41401
ขอแสดงความนับถือ
20 มีนาคม 2545 10:59 น. - comment id 41516
ต้นไม้มีประโยชน์ทุกๆ ส่วน นับแต่เกิด จนตาย หรือแม้แต่สลายแล้ว...ดีกว่าคนอีกนะคะ..บางคนเกิดมาก็หายใจทิ้งไปวันๆ เท่านั้นเอง