ณ แหลมแม่พิมพ์

เจรามี่

กลางแดดบ่ายสายตะวันอันแรงกล้า
ใต้ท้องฟ้าน้ำเงินครามอร่ามแสง
แผ่เหนือแหลมแม่พิมพ์ ณ เมืองแกลง
มีหมวกสวมบังแดดแรงแล้วก้าวไป
ถอดรองเท้าย่ำเปล่าลงกับพื้น
ย่ำลงผืนพื้นทรายทะเลใส
ย่ำวิ่งบนชายน้ำทะเลไกล
สบายใจไว้กังวลไว้ชั่วคราว
แดดยังจ้าจากฟ้าฟ้าสะอาด
จึงต้องจากจากหาดทรายสีขาว
ลงทะเลเล่นน้ำกันเกรียวกราว
เวลาคราวโอกาสที่มาเที่ยวกัน
บ้างปีนขึ้นเรือกล้วยไม่กลัวหล่น
ร่วงรายคนเมื่อเรือลองเลี้ยวหัน
พวกเล่นน้ำทะเลเฮฮากัน
เดินหาดนั้นคว้ากล้องจ้องผ่านจอ
คลื่นอ่อนโอบเม็ดทรายแสนละเอียด
คลื่นเซาะเลียดเลาะร่นแล้วซัดต่อ
คลื่นเซาะสาดใส่ฝั่งไม่เคยพอ
ไม่ย่อท้อเมื่อยล้าสักนาที
พอสายัณห์ตะวันเคลื่อนอาทิตย์คล้อย
แสงเศร้าสร้อยแสนโศกทุกสรรพ์สี
เงาไม้ทาบชาดฉานเหนือนที
ปฐพีทั่วภพสงบลง
ขยับไหวเพียงฝูงหมู่ปูลมน้อย
ที่คอยค่อยขุยทรายปั้นผุยผง
ระริกวิ่งตรงไปตามทางไม่ตรง
เลี้ยวหลบคนเพื่อคงเผ่าพงศ์ปู
ตะวันวับลับเมฆแล้วลาโลก
ยอดสนโบกดังเพียงเสียงลมอู้
คนคอยมองต้องละจากที่คอยดู
ย้อนกลับสู่ที่พักที่หลับนอน
ถึงเวลาจะได้พักโปรดพักเถิด
อะไรเเกิดออกไปจากใจก่อน
เมื่อคล้อยเย็นยามเย็นอย่าหลงร้อน
จะมีพรอรุณใหม่มาให้ใจ