ร้องบรรเลง บทเพลงจันทร์
ผ้าขี้ริ้ว
๑
งามราวภาพ วาดทอ วรวิจิตร
ดุจมณีแก้ว แพรวพิศ สถิตสรวง
แสงระยิบ กระพริบซ้ำ กำซาบทรวง
ลุกโชนช่วงกระจ่างหล้า อย่างปราณี
ทุกรอยแสง แห่งจันทร์ นั้นเย็นเงียบ
ชโลมเรียบ เหยียบพื้น ทุกถิ่นที่
บรรจงจูบ ลูบพรม ทั้งอินทรีย์
มอบมณี บริสุทธิ์ สู่ผืนดิน
พร้อมประทับ บทบรรเลง เพลงจันทร์
สนั่นสรวง รวงลั่น พรรณเสียงศิลป์
ทุกเส้นแสง แสดงกราว ราวสายพิณ
ให้ยลยิน ถึงวิญญา ราตรีกาล
แล้วฟ้านั่น ลั่นแตก แยกเป็นสอง
ระรวยกลอง หลั่งจำเนียร เสียงประสาน
เมฆทมิฬ บินลุก เป็นเพลิงกาฬ
แต่เย็นซ่าน ผ่านผิว แล้วปลิวไป
เมื่อแสงร่ำ เพลงค่ำ ก็ฉ่ำทรวง
ถึงแดนสรวง อัศจรรย์ สั่นไหว
สะท้านโสต สรรพางค์ อยู่กลางใจ
คือมนต์กาล ขับขานไข บทเพลงจันทร์ฯ
ผ้าขี้ริ้ว