บันทึกแห่งการเดินทางได้เริ่มต้น ผ่านปลายฤดูฝนล่วงสู่ต้นฤดูหนาว ถนนลาดยางสายนั้นยังทอดยาว ใบไม้แห้งปลิวร่วงกราวสู่พื้นดิน ลมหายใจดังไอหมอกที่พวยพุ่ง ดอกไม้ป่าส่งกลิ่นคลุ้งตามซอกหิน ลมพัดมาพาหัวใจให้โบยบิน ฝูงนกกาเจ้าโผผินสู่หนใด สีขาวขุ่นของทะเลหมอกตรงเบื้องหน้า แว่วนกป่าส่งเสียงมาจากทิศไหน แสงตะวันลับฟ้าพาความคิดถึงสู่ใจ วันนี้ฉันไม่มีใคร....คิดถึงลมหายใจของเธอ