ธรรมชาติงดงามในความฝัน

หอมดอกลำดวน

ณ เขตขันธ์อรัญญากว้างกว่ากว้าง
ทุกเส้นทางทาบบ่าธนาสิน
เพียบพูนสุขสำราญมาร่ำริน
กระจ่างจินต์แจ่มฝันอันอำไพ
พระอาทิตย์ทอแสงลงแหล่งหล้า
ผ่านภูผา ลุ่มดอน แดนน้อยใหญ่
ทิวแถวเถื่อนเบ่งบานระบัดใบ
กิ่งก้านไกว โบกร่ำตามลำลม
มากแมกไม้ยืนหยัดขึ้นทัดฟ้า
แล้วฉาบทาความงามใต้เงาร่ม
ลำแสงสูรย์ส่องแทรกแล้วแฉกปม
ปลิดระบม หม่นหมางจนร้างรา
เถาไทรย้อยลัดเลี้ยวแผ่เกลียวทอด
ตระกองกอดกุมร่างต่างพฤกษา
ส่ำสัตว์อิงอาศัยร่มชายคา
สืบพงศา สืบสราญอยู่นานนัก
หน่วงคำนึงในฝันอันแสนสวย
ร่มเย็นด้วยผืนพนาอาณาจักร
รื้อรันทดนำทิ้ง แล้วพิงพัก
ภายใต้หลักแหล่งละมุนแลสุนทรีย์
โน่นธาราไหลระลอกผ่านซอกหิน
ระร่ำริน..รติรมย์..จนล้นปรี่
ค่อยซึมซับกำซาบอาบไมตรี
ในท่วงทีแห่งธารสมานใจ
ลมเรื่อยเรื่อยเฉื่อยฉิวมาพลิ้วแผ่ว
รวมตัวแล้วรำฟ้อนหวิวว่อนไหว
ยังแห่ห้อมหอบกลิ่นประทิ่นไพร 
ยั่วยวนให้ จำนนต้องมนตรา
ทุกช่วงแนวลำธารละหานห้วย
เต็มเปี่ยมด้วยหมู่สัตว์มัศยา
กลีบปทุมอวดช่อลออตา
เปล่งปลั่งท้าทายแสงแห่งตาวัน
ในฟ้านั้นล้วนนกผกโผผิน
ตะบึงบิน ร่อนร่างสู่ทางฝัน
สื่อรู้สึก..ลึกล้ำนัยสำคัญ
ความมุ่งมั่นฤๅรอน ฤๅอ่อนเอียง
เมื่อวิหค..ร่ายคำ..ลำนำนาท
ขับเพลงพาทย์เพรียกพร้องทำนองเสียง
โสตสดับแสนซึ้งซึ่งสำเนียง
เสนาะเพียง ทิพย์สถานประทานพร
นั่นค่างลิงโลดโผนกระโจนพฤกษ์
กระรอกฝึกกระแต..หัดไต่ขอน
เหล่ากวางเก้งกรุ้มกริ่ม..ริมสาคร
ควายป่าค้อนคลับคล้าย.จะงุนงง
ฉันตระเวนท่องพนา..กว้างกว่ากว้าง
ใจเหม่อคว้างลิ่วลอยจนลืมหลง
ทั่วภาคพื้นหิมพานต์พิมานพง
ดั่งบรรจงนิรมิตประดิดประดอย
ดาษดาสินทรัพย์สุดนับค่า
เสมือนมาซักทรวงเป็นสรวงสร้อย
ทั้งยังคงส่อเค้าว่าเฝ้าคอย
ประทับรอยอารมณ์ให้ร่มเย็น
 ณ ห้วงแห่ง..จินตนา ถึงป่าใหญ่
ช่างแสนอิ่มเอิบใจ ที่ได้เห็น
แต่ภาพความสุขล้ำ ห่างลำเค็ญ
ก็คงเป็นแค่ฝันเท่านั้นเอง..