เพรง.พเยีย
๏ เหมือนฟ้าหม่นคลุมห้วงทั้งดวงจิต
ประกาศิตสาปชนแต่หนไหน
หรือสีเลือดเราจางจึงต่างใคร
ค่าหายใจหรือกำหนด..ด้วยกฎพงศ์
๏ กับฐานะแบ่งกั้นชนชั้นสอง
"เขา" เหลือบมองความหมายแค่ปลายผง
ปีกเสรี..ชีวิตถูกปลิดลง
ใต้เกราะกรงอำนาจผู้วาดวาง
๏ สืบรอยหมัดรอยเท้าที่เขาย่ำ
ต้องกายช้ำเจ็บทนกี่พ้นสาง
สิบแปดวันร้าวจับทั้งสรรพางค์
โทษกล่าวอ้างขวางขัด "กำจัดมัน!"
๏ โอ้พี่ยา..มาลาเสียจากเมียแล้ว
เหมือนดวงแก้วดับพรากไปจากขวัญ
แสนอาลัยยามเหลียวมองเกลียวควัน
เก็บเถ้าทัณฑ์แทนบาท..แทบขาดใจ
๏ โอบเจ้าอ้ายถ่ายคำพ่อย้ำฝาก
จงเป็นรากหลักยืนอย่าตื่นไหว
จงแผ่เงาบังห่มเช่นร่มใบ
ดับเชื้อไหม้เพลิง
2258
11
0
หน้าส่วนตัว
