ยกข้อมือเปล่าว่างช่างเก้อเขิน วันว่างเปล่าผ่านมายังพะวง วันนี้เกินห้าครั้งยังยกพิศ วันนี้ปลงหลายครั้งยังฉุกคิด เข้าร้านซ่อมเครื่องนั้นมันวิปริต ปล่อยไปไม่หยุดคงวิปริต เคยชินมาเป็นนิตย์ติดเวลา หายไปแล้วความใกล้ชิดร่วมเวลา นี่กี่โมงกี่ยามยังยกดู เวลานี้เคยกลับบ้านด้วยกัน ทั้งที่รู้แต่ก็ลืมยังมองหา เธอกับฉันรถเมล์สายเจ็ดห้า ข้อมือเปล่าเบาไร้นาฬิกา เวลาที่เคยนั่งมองจ้องตา ใต้สำนึกนำพาให้มองแล
928
5
0
หน้าส่วนตัว
