เพียงแพรว
ตกในห้วง อารมณ์ แห่งอาวรณ์
ราตรีอ้อน ให้หลับ มิหลับไหล
ตาสว่าง ใจกระจ่าง สว่างใจ
คืนเผลอไผล ในห้วงรัก ฤาอ่อนแอ
มิรู้ได้ ดังใจ ใคร่จะรู้
ใจหดหู่ เหม่อมอง จ้องดวงแข
ไฉนมี สิ่งสะกิด ในดวงแด
ว่าอ่อนแอ ก็ว่าได้...แต่ใช่จริง
มันปะปน สับสน จนใจหน่าย
มีบางอย่าง เวียนวาย ดั่งมนต์สิง
ให้ลุ่มหลง หลงใหล ใจประวิง
ดั่งทุกสิ่ง หยุดนิ่ง มิเดินไป
ฤาจะเป็น ห้วงแห่ง ความรู้สึก
ความคิดนึก หยุดลง ไม่เคลื่อนไหว
หลงในมนต์ เสน่ห์รัก ปักกลางใจ
จึ่งวูบไหว จึ่งอ่อนไป มิได้คลาย
ยังแน่นิ่ง ประวิง อยู่สิ่งเก่า
ดั่งเป็นเงา แนบตัว มิห่างหาย
จวบทิวา รุ่งขึ้น มิผันกราย
จิตเวี
2300
8
0
หน้าส่วนตัว
