พุด
หนีรักหนีทุกข์รุกเร้า
หนีเศร้าหนาวโศกโลกหยิบยื่น
บ่วงฝันพันธนาเสน่หามิยาวยืน
ฝากชื่นเพียงช้ำระกำใจ
เดียวดายลำพังสู่ฝั่งฝัน
ทั้งนั้นเท่านี้สุขแค่ไหน
เกิดดับเลือกเอาข้างใด
มิวนไปในภพภูมินิรันดร์
ลมหายใจแสนสั้นวันชีวิต
ฝึกจิตอย่าเพียงรอขอสวรรค์
ปีนป่ายสู่ภูผาสู้จาบัลย์
แม้นอนันต์อุปสรรคก็จักเพียร
ผ่านพ้นปวดร้าวราวร่างแยก
ปลดแอกรักหนักแท้หวังแปรเปลี่ยน
ข้ามมหานทีสีทันดรทุกข์วนเวียน
คือบทเรียนแห่งสัจจธรรม ธำรง
ตามเส้นทางทองผ่องแผ้วแววประภัสร์
ไสวรัศมิ์แจ่มจรัสเลิกวนหลง
ธาตุดินน้ำลมไฟแยกยามปลิดปลง
แค่ดำรงดวงอัญมณีชีวีแก้วให้แพรวพราย....
ก็เพียงพอ..ก็เกินพอ...!
1833
3
0
หน้าส่วนตัว
