แอ็ปเปิ้ล
เพราะใบไม้พลิ้วไหวในสายลม
ฟ้าสีหม่นจนระทมหรือไฉน
ไอแดดอุ่นไม่สาดส่องหรืออย่างไร
น้ำค้างใสใยจึงหลั่งรินสองตา
หรือเพราะหมอกเมฆมัวไม่สลาย
หรือดอกไม้เคลื่อนไหวอย่างโรยล้า
หรือสายน้ำไม่อาจย้อนคืนมา
ทางข้างหน้าจึงดูเหมือนเงียบงัน
หน้ากระดาษแห่งความเหงาอันเหว่ว้า
ปลายปากกาเขียนคำรักลงแผ่นนั้น
พับเป็นดาวแต่งเติมความผูกพัน
ประดับฝันวันคืนให้ชื่นบาน
แล้วแขวนไว้ที่หน้าต่างแห่งความรัก
แอบพิงพักคำสัญญาที่ขับขาน
สดุดีกาลเวลาอันยาวนาน
ที่เดินทางเคียงข้างไม่ห่างไป
สรรพสิ่งรอบกายชวนให้เศร้า
แต่ความเหงาก็อยู่ได้ไม่เท่าไร
เพราะที่สุดลึกลงในหัวใจ
มีเธอเป็นความหมายอยู่เรื่อยมา
หยิบ
917
9
0
หน้าส่วนตัว
