พี่ดอกแก้ว
เงียบสงบพบเงาความเขลาตน
เหตุไม่พ้นความไหวให้หมองหมาง
ใจปรวนแปรเปลี่ยนไปไม่ตรงทาง
เดี๋ยวเคว้งคว้างเดี๋ยวชื่นระรื่นใจ
ในเบื้องปลายท้ายเงาความเขลานั้น
แบ่งสีสันเป็นสองให้ตรองไข
สีของสุขกับทุกข์เคล้ากันไป
ทาบฤทัยทุกวันที่ผันมา
เพราะเห็นผิดคิดมีเรา-เขาอยู่จริง
อัตตาสิงจนแน่นดุจแผ่นผา
จึงกำหนดกฎเกณฑ์กันขึ้นมา
เป็นรูปแบบคุณค่าสไตล์ตน
หากถูกต้องตามแบบที่แนบจิต
ความสุขก็สัมฤทธิ์เป็นพวงผล
หากขัดแย้งกับความชอบส่วนตน
ความทุกข์ทนก็ตามติดจิตอัตตา
เขาทำไม่ถูกใจเราเขานั้นผิด
เรามีสิทธิ์ตัดสินพิพากษา
เขาไม่ควรหยามเราด้วยวาจา
เรามีสิทธิ์ด่าว่าคนของเรา
ของของเราเขาไม่ควรมาทำลาย