มีความเหงาไว้กอดนอนแทนหมอนข้าง มีผืนความอ้างว้าง ต่างแพรห่ม ทอดร่างอยู่บนความโศกตรม เสียงระงมของหัวใจกล่อมนิทรา เพลงรำพันจากหัวใจผ่านไอหมอก ถึงรักชอกช้ำโรยร้องโหยหา รักเคยหวานต้องมองผ่านม่านน้ำตา ขื่นคำลาเมื่อ*รักแท้*มาแปรปัน กับชีวิตที่สับสนทนเวียนว่าย ยอมแพ้พ่ายแก่ฟ้ามิกล้าฝัน ยังเหลือรอยยิ้มรับกับโทษทันฑ์ หากสวรรค์ชังน้ำหน้ามิสาใจ เป็นคนน้อยวาสนามิกล้าหวัง เรื่องรัก...ชัง..รู้ชะตาว่าต้องพ่าย หมดใจแล้วมิอาจเพิ่มเดิมพันใคร คนไร้ใจต้องก้มหน้า....มิกล้าคิด ศรีวิจิตรา
1615
0
0
หน้าส่วนตัว
